Yazar: Cuma Bozkurt

Telli bir sazın yorgun sesiydi sanki
Aralıksız yağan bir yağmur sonrası
Islak kaldırımlarda yankılanan yalnızlık
Kalbin ritmini bozan bir çarpıntı gibi
Bir şarkının yarım kalmış dizesiydi belki
Uçup giden bir kuşun kanat sesi
Boş bir salonda yankılanan sessizlik.

Sonsuz bir yolculuğa çıkan bir gemi gibiydi
Rüzgarın savurduğu bir yaprak misali
Kayıp bir aşkın melankolik ezgisiydi
Geçmişin izlerini taşıyan bir fotoğraf gibi
Hüzünlü bir piyanonun tuşlarından süzülen
Bir nota, kayıp bir anı gibi.

Bir türküydü sanki uzaklardan gelen
Yüreğe dokunan, derinden etkileyen
Bir hatıra, unutulmayan
Belki de sadece bir anlık bir hevesti
Sonsuzluğa uzanan bir melodi.

Aşk bir efsane, gönül bir viran,
Sözler uçtu, kaldı bir duman,
Yeminler verildi, tutulmaz oldu,
Kalbimde açan gül, erken soldu.

Gözlerim dalar gider eski günlere,
Hatıralar canlanır birer birer,
Sanki bir rüya, bir oyun içindeydim,
Yalanlar sararken, ben kördüm bilemedim,
Yüreğim kan ağlar, feryatlar figan eder,
Aşkın ateşi söner, küller savrulur gider,
Yitik bir yemin, bir hayal kırıklığı,
Ben şimdi sensiz, bir başıma kaldım.

Zaman geçer, yaralarım kabuk bağlar mı bilmem,
Ama o yemin, kalbimde bir iz olarak kalacak,
Belki bir gün affederim, belki unuturum seni,
Ama o yemin, bir ömür boyu beni takip edecek,
Aşk bir efsane, yalan bir hikaye,
Ben şimdi yalnız, bir başıma kaldım,
Yitik bir yemin, kayıp bir aşk.

Gönlümde sızı,
Dilimde bir ah,
Gözümde yaş.

Yıldızlar şahit olsun, bu yemin bozuldu,
Aşkın masalı bitti, perde kapandı,
Kalbimde bir yangın, ruhumda bir fırtına,
Ben şimdi sensiz, bir başıma kaldım,
Yalanlar içinde, kayboldum ben de,
Aşk bir efsane, acı bir gerçek,
Yitik bir yemin, kırık bir kalp,
Gözlerim doldu, bir damla yaş aktı,
Yüreğim yangın yeri, alevler yükseldi,
Ben şimdi sensiz, bir başıma kaldım.

Sözüm vardı, yemin ettim,
Tutamadım, yıkıldım ben,
Aşk bir yalan, sevda bir hiç,
Yitik bir yemin, kayıp bir ben.

Artık ne yemin, ne de söz,
Sessizliğe gömüldü her şey,
Yitik yemin, yalnızlık benim,
Efsane bitti, hayat bir düş.

Şehrin silik yüzünde bir akşamüstü telaşı
Rüzgar, yorgun dallarda bir şarkı fısıldıyor
Eski bir aşkın solgun hatırası mı, kim bilir
Uzak bir geminin siren sesi mi, ayırt edilmiyor
Binalar, sessizce göğe doğru yükseliyor
Her pencere birer sır, her balkon birer düş
Kaldırımlar, ayak sesleriyle dolup taşıyor
Bir yalnızlık sarmalı, derinden derine işliyor
Gözler, kayıp bir anlam arıyor boşlukta
Belki bir teselli, belki sadece bir fısıltı
Belirsiz bir umut, yüreği yavaşça ısıtıyor

Fısıltılar çoğalıyor, gece derinleşiyor
Her ses bir gölge, her gölge bir anı
Şehir, uykuya hazırlanırken, sırlar saklanıyor
Zaman, acımasızca akıp geçiyor
Sessizlik, her şeyi yutuyor.

Sıradan bir sabah, aynaya baktım
Gözlerim tanıdık, suretim yabancı
Bu kim? Ben miyim gerçekten bu aynadaki
Yüzüme sinmiş bir hüzün, bir yorgunluk var
Anılar bir film şeridi gibi geçerken içimden
Kayıp giden yılların izlerini görüyorum
Kim bilir neler yaşadım, neler atlattım
Ve kim bilir daha neler bekliyor beni

Belki de bu paralel bir evrenin yansımasıdır
Belki de ben değilim o aynadaki kişi
Belki de bambaşka bir hayat yaşıyor o
Farklı kararlar, farklı yollar, farklı bir kader
Kim bilir hangi sevinçleri tadıyor, hangi acıları çekiyor
Acaba o da benim gibi aynaya baktığında
Kendini yabancı hissediyor mudur?
Belki de o da bir arayış içinde, bir boşlukta
Ve belki de o da benim gibi bir çıkış yolu arıyor
Paralel evrenler arasında kaybolmuş bir ruh
Aynalar sonsuzluğa açılan birer kapı mı?

Serap mı gördüm?
Bu gerçek mi düş mü?
Yoksa ben delirdim mi?

Aynadaki yabancı, beni izliyor
Gözlerinde bir soru, bir merak
Kimim ben onun için?
Ne ifade ediyorum?
Belki de o da beni anlamaya çalışıyor
Tıpkı benim onu anlamaya çalıştığım gibi
Ve belki de en sonunda anlayacağız ki
Aynadaki yabancı, aslında hep bendim.

Sessizce açıyor leylaklar bahçemde bu yıl
Renkleri solgun, sanki bir sitem taşıyorlar
Rüzgarla savrulan yapraklar gibi kırgınlar
Gökyüzü de gri, sanki onlarla ağlıyor
Bir ayrılık şarkısı çalıyor uzaklardan
Hatıralar canlanıyor, acı bir tebessümle
Yüreğimde bir boşluk, leylakların kokusuyla doluyor
Bahar gelmiş, ama sevincini getirmemiş bu sefer

Bir veda busesi gibiydi o son bakış
Dudaklarda donan bir sızı kaldı geriye

Şimdi leylaklar şahit yalnızlığıma
Bir zamanlar aşkla yeşeren bu bahçede

Sessiz çığlıklar yankılanıyor içimde
Gözyaşlarım karışıyor toprağa, leylaklar suskun
Güneş bile saklanıyor bulutların ardında
Bir umut ışığı arıyorum, karanlığın içinde
Leylakların mor rengi, bir ağıt gibi yükseliyor
Ruhumda derin bir yara, kapanması mümkün mü?
Belki bir gün iyileşirim, belki unuturum
Ama leylaklar hep hatırlatacak o kırgın baharı

Leylaklar solsa da umut var içimde
Belki bir sonraki bahar farklı olur her şey.

Sessizce akıyordu nehir, şehrin ortasında;
Yüzlerde bir telaş, bir bekleyiş vardı.
Gökyüzü griye çalarken, taş duvarlar yankılanırdı;
Adımların ritmiyle, uzak bir davul sesi.
Karanlık çökerken, fenerler yanmaya başladı;
Her biri birer umut ışığı, kayıp bir yemin için.
Soğuk bir rüzgar eserdi, yaprakları savurarak;
Hatıralar canlanırdı, unutulmuş bir aşkın.
Tören başladı, sessizlik içinde.

Yalnızlık benimle,
Kaybolmuş bir yıldızım gökyüzünde,
Sonsuz bir boşlukta.

Şimdi tüm gözler onda, genç kızın üzerinde;
Beyazlar içinde, masum bir yüz, titrek bir nefes.
Elleri bağlı, kaderine razı, bir umutsuzluk ifadesi;
Gözlerinde geçmişin izleri, geleceğin bilinmezliği.
Dualar yükseldi, göğe doğru;
Bir fısıltı gibi, yankılandı taş duvarlarda.
Ateşler yakıldı, karanlığı aydınlatarak;
Alevler dans etti, umut ve çaresizlik arasında.
Yemini bozdu, aşkı uğruna;
Kayboldu kalabalıkta, bir gölge gibi;
Şimdi sadece nehir akıyor, sessizce, şehrin ortasında.

Tuvalde bir sessizlik, renkler ağlıyor şimdi,
Kırmızı isyanlarda, mavi derin bir kederde.
Sarı, güneşini yitirmiş, solgun bir anı gibi,
Yeşil, umudu unutmuş, kurak bir çölün içinde.
Beyaz, saflığını kaybetmiş, kirli bir örtü olmuş,
Siyah, karanlığı artırmış, dipsiz bir kuytu olmuş.
Her fırça darbesi bir veda, her ton bir ayrılık,
Resmin ruhu çekilmiş, geriye kalmış boş bir bakış.

Renkler suskun bir çığlık,
Figürler kaybolmuş, belirsiz.
Gözyaşları damlıyor,
Bir ressamın yüreğinden.
Yansımalar eksik.

Her gölge bir sır saklar,
Her çizgi bir anıyı taşır.
Fırçalar terk edilmiş,
Boyalar kurumuş.
Palet bir mezar taşı,
Renklerin solgunluğu artar.
Fırça izleri bir matem,
Aşkın sessiz ağıtı.

Yalnızlık hüküm sürer.
Renklerin yasında.
Kayıp umutlar belirir.
Hüzün derin bir sancı.

Kandildeki lamba titrek,
Aydınlatıyor karanlığı.
Gözlerdeki yaşlar,
Resmin hatırası için.
Sessiz bir fısıltı duyulur,
Bir ressamın pişmanlığı.
Güzelliğin hüzünlü hikayesi.

Bitmeyen bir acı.
Resim silinir yavaşça.
Anlam arayışı.
Kelimeler kifayetsiz.

Her renk bir anlama bürünür,
Her ton bir duyguyu anlatır.
Bir ressamın iç dünyası,
Tuvalde canlanır, sonra solar.
Yitirilen bir aşkın izi,
Bir ömür boyu süren arayış.
Renklerin yasında kaybolan,
Bir ressamın ruhu sonsuza dek.
Yüzlerdeki çizgiler anlatır herşeyi,
Sözler anlamsız kalır bazen.

Yüreğimde bir sancı, yılların yorgunluğu,
Dizlerimde titreme, bitmek bilmez bu korku.
Bir zamanlar kükrerken, şimdi fısıltıdan beter,
Hayallerim birer birer, karanlığa gömülür gider.
Savaş benimle başlar, benimle sona erer mi?
Bu amansız mücadele, bir gün diner mi?

Kaybettim yoldaşları, umutları, düşleri,
Hatıralar kanatır durmadan eski deşikleri.
Zırhım pas tutmuş, kılıcım körelmiş,
Yenilgi şarkıları her yanımı sarmış.
Gözlerimde fer kalmamış, bir çöl kuraklığı,
Sesimde feryat saklı, kim duyar bu uzaklığı?
Geçmişin hayaleti, peşimi bırakmaz asla,
Bu bitmeyen döngüde, ruhum tükenir yavaşça.

Pes mi etmeli artık, bu acımasız oyunda?
Yoksa son bir hamle mi, kaderin sonsuz yolunda?

Yeniden doğmak mümkün mü, bu küller içinden?
Belki de düşlerimdir beni hayata bağlayan, derinden.

Düşlerim ki, birer ışık huzmesi,
Karanlığın bağrında, yeşeren bir filiz gibi.
Düşlerim ki, birer umut melikesi,
Yeniden başlamak için, sunulan bir şans gibi.
Düşlerim ki, birer cesaret iksiri,
Kaybolan gücü bulmak için, içilen bir yudum gibi.
Düşlerim ki, birer savaş narası,
Yeniden dirilmek için, atılan bir çığlık gibi.
Düşlerim ki, birer zafer müjdesi,
Bu amansız mücadeleyi, kazanmak için bir sebep.
Düşlerim ki, birer sevgi tomurcuğu,
Yeniden sevinmek, yeniden yaşamak için.
Düşlerim ki, birer yeniden doğuş,
Bu yılgın savaşçıyı, yeniden hayata döndüren bir mucize.

Gözlerimi açarım, yeniden doğmuş gibi,
Yüreğimde umut, kılıcımda güç belirir.
Yeniden başlarım savaşa, yılmadan, yıkılmadan,
Düşlerim bana yol gösterir, zafer benimdir.

Belki bu son savaşım, belki de bir başlangıç,
Ama bilirim ki, asla pes etmeyeceğim.
Çünkü ben bir savaşçıyım, düşleriyle yaşayan,
Yenilgiye meydan okuyan, bir kahraman.
Yolum uzun ve çetin, kaderim belirsiz olsa da,
Ben umutla yürürüm, bu amansız hayatta.

Ufukta bir gemi, yelkeni beyaz
Sonsuzluğa açılan bir düş perdesi
Kalbimde coşkun bir deniz sevdası
Rüzgarla dans eden umut türküsü
Aşkla yelken açtım bilinmezlere

Dalgalar köpürüyor, bir şenlik sanki
Her vuruşta yeni bir heyecan gizli
Güneşin altın rengi yansır denize
Yelkenler şişiyor, umuda doğru
Hayallerimle yol alırım derince

Denizin şarkısı, ruhumu okşar
Yunuslar eşlik eder, neşem artar
Gönlümde bir coşku, durulmak bilmez
Yelkenler raks eder, zaman durulur
Geleceğe umutla uzanırım usulca

Martılar çığlık atar
Gözlerim ufukta
Kalbim sevdaya susar

Yelkenler beyaz bir düş
Umut denize veda busesi
Dalgalar aşkın sesi

Yüreğimde bir yangın, gözümde yaşlar akar,
Geçmişin izleri silinmez yara gibi durur.
Ne kadar kaçsam da, anılar beni hep bulur,
Gözlerim dalgalara dalar, anıları ararım,
Her bir dalga, bir hatıra, içimde derin bir sızı.
Yelkenler beyaz bir örtü, umutlarımın kefeni,
Deniz sonsuz bir mezar, acılarımın gömleği.
Ne yapsam boş, geçmiş geçmez, yüreğim kan ağlar,
Martılar feryat eder, gökyüzü karanlığa boyanır,
Ah, bu yelkenler raksı, bir ölüm dansı gibi sonlanır.

Ufuk çizgisinde
Bir gemi belirir gibi
Yüreğimde bir umut
Yeşerir ansızın.
Oysa biliyorum
Denizler yorgun,
Gökyüzü küskün,
Ve beklemek,
En acımasız sürgün.

Saatler birer
Kum tanesi gibi akar,
Ellerim titrek,
Gözlerim uzaklarda.
Belki bir gün gelirsin,
Belki de hiç gelmezsin.
Bu belirsizlik içinde
Savrulur dururum,
Bir yaprak misali.
Kelimeler boğazımda düğümlenir,
Sessizlik en yakın arkadaşım.

Rüyalarımda
Seninle dans ederim,
Sahilde el ele yürürüz.
Güneş tenimizi ısıtır,
Kahkahalarımız yankılanır.
Uyandığımda ise
Soğuk bir yatak,
Boş bir oda,
Ve bitmek bilmeyen
Bir bekleyiş kalır.

Belki de aşk
Bir yanılsamadır sadece,
Bir seraptır çölde.

Ama ben yine de
Umutla beklerim seni,
Su uyur, elbet bir gün
Döner kaderin çarkı.
Yüreğimde bir fısıltı:
“Gelecek…”

Denizin derinliklerinde
Saklı bir inci gibi
Gözlerin belirir aklımda.
Ellerinin sıcaklığı
Hâlâ tenimde durur gibi.
Unutmak mümkün mü seni?
Asla…
Sen benim içimde
Ebediyen yaşayacaksın.

Ve gün gelir,
Belki de bir tesadüf eseri,
Yollarımız kesişir yeniden.
O zaman anlarız ki
Beklemek boşuna değilmiş,
Aşk her şeye rağmen
Galip gelmiş.
Su uykusundan uyanır,
Gözlerin beni bulur.

Ama ya gelmezsen,
Ya bu bekleyiş
Bir ömür sürerse?
O zaman ne yaparım ben?
Kim bilir, belki de
Alışırım yalnızlığa,
Belki de unuturum seni.
Ama yine de, içimde bir yerlerde,
Umut hep var olacak,
Su asla tam olarak uyumayacak.