Sessizce açıyor leylaklar bahçemde bu yıl
Renkleri solgun, sanki bir sitem taşıyorlar
Rüzgarla savrulan yapraklar gibi kırgınlar
Gökyüzü de gri, sanki onlarla ağlıyor
Bir ayrılık şarkısı çalıyor uzaklardan
Hatıralar canlanıyor, acı bir tebessümle
Yüreğimde bir boşluk, leylakların kokusuyla doluyor
Bahar gelmiş, ama sevincini getirmemiş bu sefer
Bir veda busesi gibiydi o son bakış
Dudaklarda donan bir sızı kaldı geriye
Şimdi leylaklar şahit yalnızlığıma
Bir zamanlar aşkla yeşeren bu bahçede
Sessiz çığlıklar yankılanıyor içimde
Gözyaşlarım karışıyor toprağa, leylaklar suskun
Güneş bile saklanıyor bulutların ardında
Bir umut ışığı arıyorum, karanlığın içinde
Leylakların mor rengi, bir ağıt gibi yükseliyor
Ruhumda derin bir yara, kapanması mümkün mü?
Belki bir gün iyileşirim, belki unuturum
Ama leylaklar hep hatırlatacak o kırgın baharı
Leylaklar solsa da umut var içimde
Belki bir sonraki bahar farklı olur her şey.
Bir yanıt yazın