Şiirler

Görmezden gelmekti en kolayı,
Yalanlardan bir duvar örmek.
Gerçeğin soğuk nefesini
Hissetmektense, sahte bir güneşe
Sığınmaktı ilk tercihimiz.

Reddedişin acımasız yüzü,
Aynalarda çatlaklar oluşturdu.
Her bir kırık parça, bir pişmanlık,
Bir kaçırılmış fırsat, bir söylenmemiş söz.
Yüzümüzde beliren her çizgi,
Sakladığımız maskelerin izi.
Kabullenmek zordu, aynaların
Sessiz feryadını duymak.
Gözlerimizin içine baktıkça,
Yabancılaşıyorduk kendimize.

Aynalar isyan etti sonunda,
Kırıkları birer mızrak gibi savurdu.
Yüzleşmekti artık tek çare,
Gerçeğin acı tadına varmak.
Reddedişin karanlığından doğmak.

Rüzgarın fısıltısıdır ilk kıvılcım,
Tohumun çatlaması, bir başlangıç sancısı…
Ufukta beliren bir bilinmezlik,
Dün ile yarın arasında ince bir çizgi,
Evvelin sonu, ebedin başı.

Her düşüş bir kalkışa gebe,
Her karanlık aydınlığa susamış.
Gökyüzü kadar sınırsızdır olasılıklar,
Denizler kadar derindir dönüşümün sırrı.
Yılanın derisi gibi soyunmak geçmişten,
Kelebeğin kanatları gibi açılmak geleceğe.
Zamanın nehrinde akarken durulmak,
Öğrenmek, unutmak, yeniden başlamak…
Her an bir evrim, her evrim bir ders,
Kendini aşmaktır belki de tek gerçek,
Yolculuk sonsuz, varış muamma.

İçimizdeki pusula şaşar bazen,
Yönümüzü kaybeder, savruluruz.
Korku bir zincir gibi sarar benliğimizi,
Alışkanlıklar birer pranga olur ayaklarımızda.
Cesaret bir fener gibi aydınlatır karanlığı,
Merak bir anahtar gibi açar kapıları.
Denemekten korkmamak, yanılmaktan yılmamak,
Kendi potamızda eriyip yeniden doğmak.
Her hata bir tecrübe, her tecrübe bir adım,
Değişmek, gelişmek, olgunlaşmak…
Rüzgarın yönünü değiştirmek mümkün değilse bile, yelkenleri ayarlamak elzem.

Toprağın bağrında saklıdır bereket,
Ağacın köklerinde direnç.
Güneşin sıcaklığı eritir buzları,
Yağmurun şefkati yeşertir umutları.
Evrenin ritmiyle uyum içinde dans etmek,
Kendimizi doğanın akışına bırakmak.
Kabul etmek, affetmek, özgürleşmek…
Her yeni gün bir mucize, her mucize bir fırsat.

Gözlerindeki ışıltıdır umudun aynası,
Ellerindeki emektir geleceğin mimarı.
Kalbindeki sevgiyle yoğur hayatı,
Aklındaki bilgiyle aydınlat yolu.
Değişim bir nefestir, yaşamın özü,
Evrim bir yolculuktur, sonsuza doğru.
Kendini tanımak, potansiyelini keşfetmek,
Dünyaya bir iz bırakmak.
Her an bir seçim, her seçim bir sonuç…

Ve sonsuz döngü böyle sürer gider.

Şafak sökerken silinir mi gece?
Bir umut belirir mi her yeni günde?
Yoksa her şey bir yanılsama mı sadece?

Güneşin ilk ışığı vurduğunda pencereme,
Hatırlıyorum çocukluğumun tozlu yollarını,
Dizlerimdeki yaraların iyileşmesini beklerken,
Beklemenin bir sabır sınavı olduğunu öğrendim.
Her düşüş bir kalkışa gebeydi o zamanlar,
Şimdi ise kalkmak için bir sebep arıyorum.
Güneşin yüzünde bir iz arıyorum,
Kaybolmuş bir hatırayı,
Unutulmuş bir şarkıyı,
Belki de kendimi…

Güneşin tam tepede olduğu saatlerde,
Gölgesi kaybolan ağaçlar gibi hissediyorum kendimi.
Her şey parlak ve göz kamaştırıcı,
Ama içimde bir karanlık, derin bir kuyu.
Yüzümdeki çizgiler, hayatın bana verdiği dersler,
Her bir kırışıklık, bir acının hatırası.
Güneşin sıcaklığı tenimi yakarken,
Yüreğimdeki buzlar erimeye yanaşmıyor.
Bir zamanlar hayallerim vardı, gökyüzüne uzanan,
Şimdi ise yere düşen yapraklar gibiyim.

Güneş batarken, gökyüzü kızıl bir renge bürünürken,
Hatırlıyorum ilk aşkımı, ilk hayal kırıklığımı.
Güneşin batışı, bir günün sonu değil,
Belki de yeni bir başlangıcın habercisi.
Ama ben hala geçmişe takılı kalmışım,
Bir türlü koparamıyorum kendimi o anılardan.
Güneşin yüzünde bir iz arıyorum,
Belki de orada bulurum kaybettiğim umudu,
Belki de orada yenilenirim, yeniden doğarım.

Ve güneş kaybolur ufukta,
Yerini karanlığa bırakırken,
Bir fısıltı duyarım içimde:
“Her güneş batışı, yeni bir şafak demektir.”
Belki de…

Durulmuş suların aynasında aranan
Bir geçmiş, yosun tutmuş taşlarda saklı.
Kim bilir hangi rüzgarlar savurdu
O ilk kıvılcımı, o kör inancı?
Şimdi bir toz bulutu, hatıraların gölgesi,
Uzak bir şarkının soluk yankısı.
Gözler kapalı, dudaklar mühürlü,
Yalnızca kalbin atışı duyuluyor.
Bir devrim miydi, bir yanılsama mı,
Kaybolan yılların sisli perdesi?

Yorulduk çoktan
Aynı yolda dönmekten
Bir çıkış ararken.

Belki de inanmak, tutunmaktır
Kaygan zeminde bir umut dalına.
Belki de devrim, içimizde saklıdır,
Küçük bir kıvılcım bekleyen.

Pusula şaşırmış, ibresi kırık,
Yönünü kaybetmiş eski zamanlarda.
Hangi limana varır bu gemi, bilemeyiz,
Yelkenler yırtık, direkler eğik.
Yine de umut var, sönmeyen bir ateş,
Derinlerde bir yerde, saklı duran.
Belki de inanmak yeterlidir sadece,
Yeni bir yön bulmak için, yarınlarda.

Sessizce bekleriz
Gelecek günleri
Eski pusulanın
Yönünü değiştiren.

Saatler durulmuş bir akşam vaktiydi
Gölgeler uzamış, hatıralar canlanmıştı
Yüzümde beliren o hüzünlü tebessüm
Çocukluğuma dair bir anı saklıyordu
Taş duvarlı o eski bahçede koşardım
Dizlerim kan revan, yüreğim coşku doluydu
Annemin sesi yankılanırdı uzaklardan
Güneş batarken içimde bir şeyler kopuyordu
O yıllar şimdi bir rüya gibi uzakta kaldı
Rüzgarın fısıltısı bile o günleri anımsatıyor
Kaybolan saflığı arıyorum her yerde

Deniz kokusu sinmişti tenime
Martılar çığlık çığlığa uçardı semada

Yaralı bir serçe titriyordu avuçlarımda
Umutsuz bakışları içimi acıtıyordu
O minik canı kurtarmak isterdim
Ama ellerim yetersiz, kalbim çaresizdi
Büyüdükçe yitirdim o masumiyeti
Dünyanın karmaşası beni de değiştirdi
O serçe şimdi gökyüzünde özgürce uçuyor
Ben ise yitik zamanların izini sürüyorum

Yıldızlar şahit geceye
Unutulmaz anılar saklı

Zaman acımasız bir nehir gibi akıyor
Her şeyi alıp götürüyor beraberinde
Çocukluğumun o büyülü dünyası kayboldu
Şimdi sadece anılar kaldı geriye
Keşke geri dönebilsem o günlere
O saflığı, o coşkuyu yeniden yaşayabilsem
Ama biliyorum, artık çok geç
Yitik zamanların izinde kaybolmuşum ben.

Unutulmuş bir bahçede yürüyorum,
Yapraklar hışırdıyor ayaklarımın altında,
Bir zamanlar yeşildi, şimdi sarı,
Hatıraların kokusu yükseliyor yerden,
Kaybolmuş bir aşkın izleri beliriyor,
Gözlerim dalıyor uzaklara,
Kalbimde bir sızı hissediyorum,
Geçmişin hayaletleri dans ediyor etrafımda,
Zamanın acımasızlığı yüzüme vuruyor.

Oysa ne çok sevmiştim,
Ne çok inanmıştım,
Şimdi sadece bir anı,
Bir rüya gibi kaldı geriye,
Yitik zamanın izinde yürüyorum.

Bir zamanlar, şen kahkahalar yükselirdi evlerden,
Şimdi sadece acı bir fısıltı, duvarlarda yankılanır.
Çocukların oyuncak sesleri sustu, yerini sirenler aldı,
Gökyüzü maviliğini kaybetti, dumanla örtüldü.
Toprak, kanla sulandı, çiçekler soldu, umutlar tükendi.
Evler yıkıldı, hatıralar gömüldü, yaşamlar karardı.
Bir zamanlar vatan dediğimiz bu kutsal toprak,
Şimdi bir mezarlık, bir enkaz yığını, bir cehennem.
Gözyaşları deniz oldu, ağıtlar göğe yükseldi,
Kalpler kırıldı, ruhlar yaralandı, gelecek çalındı.
Nereye gitsek, içimizdeki bu yangın sönmez,

Kaybolmuş bir gülüş, yitirilmiş bir bahar,
Artık geri gelmez.
Gözlerimde biriken yaşlar,
Boğazımda düğümlenen sözler,
Yüreğimde kanayan yaralar.

Hatırlıyorum, o güzel günleri,
Güneşin sıcaklığını, kuşların sesini,
Şimdi sadece bir hayal, bir özlem.
Nereye gitsem, bu acı beni takip eder,
Bu yükü nasıl taşırım bilemem.

Bir daha asla aynı olamayacağım,
Bir parçam hep eksik kalacak.
Vatanım, evim, yuvam,
Her şeyim elimden alındı.
Şimdi sadece bir gölgeyim,
Kendi içimde kaybolmuş.

Belki bir gün, yeniden doğarız küllerimizden,
Belki bir gün, vatanımızı geri alırız.
Ama o güne kadar,
Bu acı içimizde yaşamaya devam edecek.
Yankılar susmayacak.

Unutulmuş bahçede salıncak sesi kadar çocuksun,
Küflenmiş oyuncak kadar zamana direniyorsun.
İlk çizdiğin resim kadar renklisin,
Sakladığın misket kadar değerli…
Yeniden doğuş kadar ümitlisin,
Kırılmış oyuncak kadar çaresiz.
Ne kadar eski olursa olsun anıların,
Hatırladığın kadar canlısın.
İlk aşk kadar heyecanlıydın.

Sarı yaprak kadar kurusun düşlerin,
Ne kadar ağlarsan o kadar küçüksün.
Annenin masalı kadar gerçeksin,
Büyüdüğün kadar yorgunsun.
Ağaç kovuğu kadar saklısın,
Çocukluğun kadar özgürsün.

Toprak kokusu kadar derinsin,
Güneşin batışı kadar hüzünlü.
Yağmur sonrası gökkuşağısın,
Hatırladığın kadar çocuksun.

Düşlere kanat takmayacaksın öyle hoyratça.
“Gerçek olmazsa yıkılırım.” demeyeceksin.
Demeyeceksin, boşuna.
Yıkılırsın çünkü.
Yerden kalkmak zordur.
Çok inanmayacaksın mesela. O daha az inanırsa kaybolursun.

Ve zaten genellikle o daha az inanır sana,
Senin ona inandığından.
Çok inanmazsan, çok da aramazsın.
Çok beklentiye girince, çok da bulamazsın hem.
Hatta aklını fikrini bile çok kaptırmayacaksın.
Yabancınmış gibi davranacaksın.
Hem hiçbir şeyi ummazsan, hayal kırıklığına da uğramazsın.

Olmamasına alışmış gibi davranacaksın.
Çok hayalin olmayacak mesela geleceğe dair.
Sakin sakin yüzebileceksin.
İlle de bir şeyleri düşleyeceksen,
Gözlerin uykuyla birleştiği anları düşleyeceksin.
Uykunu düşleyeceksin,
Rüyayı, sessizliği,
Mesela bir yıldız kayması, senin düşlediğin olacak.
“O benim.” diyeceksin.
Mutlaka gerçekleşmesini istemiyorsan bir şeylerin…
Mesela bir deniz kabuğu senin olacak.
İlle de bir şeye ait olacaksan, zamana ait olacaksın.

Mesela yarına, ya da düne.
Ya da hiçliğe ait olacaksın.
Çok gerçekleşmesini beklemeden, çok bağlanmadan düşleyeceksin.
Hem her an avuçlarından uçup gidecekmiş gibi,
Hem de hep senin kalacakmış gibi düşler.
Sınırda yaşayacaksın. Hafifçe dokunarak…

Çok da inanmayacaksın, çok da unutmayacaksın.
Umut, düşlerin bekçisi olacak.
Hem hep var olacakmış gibi,
Hem de hiç olmamış gibi davranacaksın.
Düşlerde yaşayacaksın. Ucundan tutarak.

Kirpiklerin ucunda biriken hüzün
Denizin dibinde saklı bir inci gibi
Ne kadar uzaksın, ne kadar yakın
Bilinmez bir dehlizde yankılanan sesin
Yüzüne düşen gölge, kayıp bir suret
Gözlerinde beliren o derin boşluk
Unutulmuş bir şarkının melodisi
Yüreğimde yankılanan o tanıdık acı
Aynadaki yitik zaman, bir rüya mı?

Sanki dün gibiydi her şey
Şimdi bir sis perdesi aralığında
Kaybolan umutların izi sürülür
Gözyaşının rengi, solgun bir anı
Yüreğimde bir sızı, dinmeyen

Bir çığlık kopar içimde derinden
Suskunluğun ağırlığı çöker omuzlarıma
Geçmişin hayaletleri dans eder zihnimde
Hatırlamak ne kadar zor, unutmak ne kadar acı
Gözlerin, birer ayna gibi yansıtıyor her şeyi
Yüzündeki çizgiler, hayatın izleri
Her bir kırışıklık, bir anının yansıması
Unutulmayan aşkın izleri hala taze duruyor
Gözyaşının tadı, tuzlu bir deniz gibi yakıyor

Nereye baksam, seni görüyorum sanki
Her şeyde bir anı, bir hatıra saklı
Gözyaşının izleri, silinmeyen bir leke gibi
Yüreğimde bir yangın, dinmeyen bir acı
Geçmişin gölgesi, peşimi bırakmıyor
Unutmak mümkün mü, seni asla unutamam
Gözlerimde biriken yaşlar, birer inci tanesi
Yüreğimde bir fırtına, dinmeyen bir kasırga
Aynadaki yitik zaman, bir labirent gibi

Sanki bir rüyadayım, uyanmak istemiyorum
Gözlerimi kapattığımda, seni görüyorum
Yüzündeki gülümseme, içimi ısıtıyor
Gözyaşının sıcaklığı, yüreğimi yakıyor
Geçmişin anıları, zihnimde canlanıyor
Unutulmayan aşkın izleri, hala taze duruyor
Gözlerimde biriken yaşlar, birer elmas gibi parlıyor
Yüreğimde bir umut, yeşeren bir filiz

Bir veda busesi kondur dudaklarına
Gözlerin, yıldızlar gibi parlıyor
Yüzündeki hüzün, içimi acıtıyor
Gözyaşının izleri, silinmiyor
Geçmişin anıları, zihnimde dönüyor
Unutulmayan aşkın şarkısı, hala çalıyor
Gözlerimde biriken yaşlar, denize karışıyor
Yüreğimde bir boşluk, kapanmıyor

Aynadaki yitik zaman, bir masal gibi
Gözyaşının rengi, solgun bir çiçek gibi
Yüzündeki ifade, hüzünlü bir şarkı gibi
Gözlerimde biriken yaşlar, denize dökülüyor
Unutulmayan aşkın izleri, kalbimde yaşıyor
Geçmişin anıları, zihnimde canlanıyor
Gözyaşının tadı, tuzlu bir deniz gibi yakıyor
Yüreğimde bir sızı, dinmeyen bir acı