Çocukluk bitti dedi annem,
İlk düşen dişimle başladı yangın.
Oyuncaklar sandığa kilitlendi,
M E C B U R E N büyüdük.
Artık kahkahalar saklı,
Rüzgar sustu,
D U R U L D U N U Z mu sandınız?
Tam ben de kendime dönüyordum,
Usulca silerek aynadaki sureti,
Değmez miydi o kırılan kalbe bir özür!
Bir ömür pişmanlığı bir ömür telafiye,
Haksız mıydım, bilemedim ama…
İmkansız ne güzel şeymiş meğer G E Ç M İ Ş !
Bir ömür bitti mi, kalır acısı yadigâr,
Bir gönül usandı mı, ondan da hicran azar.
Bir sevda kurudu mu, toprağı küller saçar,
Bir ümit söndü mü, ardından karanlık kaçar.
Bir nefes tükendi mi, sessizlik başlar hemen,
Bir hayat kayboldu mu, anılar kalır dünden.
Bir aşk bitti mi, kalır ondan gönüle sızı.
Gün batımında
Yüzüme vuran
Ilık rüzgar kadar
Yavaşça sokul
Aklıma
Sonra aniden
Bir yağmur damlası ol
Kirpiklerimde bekle
Sonsuz bir an
Gibi hissettir
O kısacık mesafeyi
Ve sonra usulca kaybol
Yanaklarımdan
Belki bir gün
Tamamlarız o
Yarım kalan cümleyi
Kim bilir, belki de
En güzel hali böyleydi
Kaybolmuş bir şehirde
yanlış sokaklara saparken
bir umut aradım
yabancı yüzlerde
kendi yolumu çizmeye çalışırken
bir çıkış var mıydı bilmeden
Belki de dönmeliydim
başlangıç noktasına
her şeyin başladığı o yere
ama cesaretim yoktu
yeni bir labirente girmeye
eskiyi de kaybetme korkusuyla
ne anılar biriktirdim hepsi yalandı
gülüşler sahte, dokunuşlar bir sis
bir oyun sandım, yüreğim yara bandı
aşk değil, bir yanılsamaydı bu belli ki
ne anılar biriktirdim hepsi yalandı
böyle bir kayboluş görülmemiştir
hayır sanmayın ki gözlerim ağladı
yaşanmamışlıkların acısıdır bu
gerçek sandığım her şey bir rüyaydı
bir film sahnesi, soluk bir umut
ne anılar biriktirdim hepsi yalandı
böyle bir kayboluş görülmemiştir
yalnızlığımla yeni bir yol çizdim
geçmişin izleri silindi çoktan
sanki ruhum gökyüzüne yükseldi
nereye gideceğim şimdi kimbilir
ne anılar biriktirdim hepsi yalandı
böyle bir kayboluş görülmemiştir
bir daha asla inanmam artık.
Bütün şarlatanlar şöhret, soytarılar da,
Bir sen kaldın mahcup fikir, ey bilge düşünür!
Çağın nabzı tutulmaz, diller pelesenk,
Herkes bir şey satmakta, kimse dinlemez.
Kelamın kıymeti yok, sözler yalan,
Hakikat arayanlar, karanlıkta kaybolan.
Meydanlar dolmuş sahte kahkahalarla,
Gözler kör olmuş, aldanmış parıltılarla.
Coşku sel olup akmış, boğulmuş akıl,
Fikirler paslanmış, kalplerde bir bıkkınlık.
Herkes bir şeyler bekler, mucize arar,
Kimse kendi içindeki cevheri çıkaramaz.
Sükunet bir lüks olmuş, gürültü her yer,
Düşünceye yer yok, sadece bir boşluk var.
Sen suskun bir nehirsin, derin ve sakin,
Ey bilge düşünür, bir ışık yak içimizden.
Şehirde bir başıma kaldım
Yorgun ruhum sensiz bir yoldaş
Düşlerimi sana adadım
Kayboldum ben acı bir savaşta
Şimdi aşkınla yanarım
Yaralı bir serçe gibi titrerim sensiz
Umutsuz bir bekleyiş içindeyim hala
Gözlerim seni arar durur her yerde
Kalbim bir cam fanus içinde saklı
Kırılgan, narin, sana muhtaç bir halde
Sessiz çığlıklarım yükselir derinden
Aşkın bir zehir gibi aktı içime
Bir sözün yeterdi iyileşmeye
Bir bakışın hayata döndürmeye
Şimdi küllerim savrulur rüzgarda
Özlemim dinmez hiç bir zaman
Hasretim bir yangın gibi içimde
Sensiz geçen her gün ziyan
Yalnızlığım bir dert deryası
Nereye gitsem hep sen varsın
Yokluğunda bir garip oldum
Aşkınla ben yeniden doğdum
Yanarım…
Bir ağaçtım, göğe uzarken köklerim derinde;
Şimdi baltalar yankılanır, her vuruş içimde.
Öfke bir yangın gibi sardı dallarımı, yapraklarımı;
Hatıralar savrulur, rüzgarda kaybolur adım adım.
Ne çok kuş konmuştu, ne çok yuva yapmıştım;
Şimdi hepsi terk etti, bir başıma kaldım.
Güneşin sıcaklığı bile dindiremez bu acıyı;
Toprak titriyor, ayrılığın soğuk sancısı.
Bir zamanlar umutla filizlenmiştim, hayata tutunmuştum;
Şimdi yıkımım seyrediliyor, sessizce ölmekteyim.
Köklerim sökülürken, ruhum da parçalanıyor;
Gelecek karanlık, geçmiş bir hayal oluyor.
Belki yeni bir fidan yeşerir yerimde;
Ama benim hikayem burada son buluyor.
Öfkenin külleri savrulurken göğe,
Bir ağacın sessiz çığlığı yankılanır sonsuzluğa.
Sen benim yitik umudumsun
Hatırladıklarımdan çok daha silik
Bir anı mısın, düş mü nesin
Yüzümde solgun bir tebessüm
Belki de eski bir sandık dibindesin
Nasıl yeniden yeşertir bir tohum
Parmak uçlarımla dokunduğum
En fazla unutulmuş bir şarkıda
Kaybolmuş bir çocukluk düşü bulmak
Geçmişi öldüresiye özlem
Yarını öldüresiye yabancı
Gözleri kırık bir aynanın yansımasında
Sen benim yitik umudumsun
Hiçbir veda yaşanmamışlığım
Sadece küflenmiş bir mektup zarfında
Sen benim yitik umudumsun
Yabancı bir şehir gibi puslu
Kurumuş bir yaprak gibi kırılgan
Uykumun kenarında aradığım
Sen benim yitik umudumsun
Çocuk kalbimle sakladığım
Unutulmuş bir söz gibi sessiz
Hiç tanımadığım bir yüz gibi uzak
Bir daha asla yaşanmayacak
Gizli bir aşk gibi imkansız
Sisli bir sabahın ardından süzülür
yalnızlığın ince telaşı ruhuma,
bir anı düşer aklıma derinden,
belki bir gülüş, belki bir veda.
Umutsuzluğun gölgesi çöker üzerime,
kayıp bir melodinin hüznüyle dolar içim,
zamandan bağımsız bir boşlukta sürüklenirim.
Bir fısıltı duyulur uzaklardan,
belki bir şarkı, belki bir yakarış.
Gözlerim arar umudun izini,
bir ışık huzmesi belirir karanlıkta,
belki bir sevgi, belki bir dostluk.
Umut kırıntılarıyla beslenir yüreğim,
yeniden doğuşun umuduyla aydınlanır geleceğim.