Yalnızlığın Çağrısı Artık Duyulmuyor mu?

Kalabalıklar içinde kaybolan bir sesim var,
Kimseler duymuyor artık, ne garip ahvalim var.
Eskiden yankılanırdı her bir sözüm, her bir feryadım,
Şimdi bir fısıltı gibi, kendi içimde sakladım.
Yalnızlığın çağrısı artık duyulmuyor mu?
Bir zamanlar dostluklar vardı, muhabbetler derin,
Şimdi maskeler takılmış, sahte gülüşler serin.
Herkes kendi derdinde, kendi dünyasında kayıp,
Birbirine yabancılaşmış, ne acı bir garabet bu ayıp.
Eskiden bir bakış yeterdi anlamaya,
Şimdi bin kelime kifayet etmiyor anlatmaya.
Yalnızlık artık sığınak mı, yoksa dipsiz bir kuyu mu?
Gönlümde bir yangın var, kimse bilmiyor közünü,
Herkes kendi ateşiyle yanıyor, görmüyor özünü.
Eskiden dertleşirdik, paylaşırdık hüznü,
Şimdi duvarlar örülmüş, kimse bilmiyor sözünü.
Yalnızlığın çığlığı artık işitilmiyor mu?
Yitirdik mi biz o eski sıcaklığı, o samimiyeti?
Kaybettik mi birbirimize olan o eski kıymeti?
Eskiden bir dokunuş yeterdi teselliye,
Şimdi bin nasihat kifayet etmiyor teselliye.
Yalnızlığın sessizliği artık bozulmuyor mu?