Tozlandın sandın,
Biliyorum.
Sessizliğe gömüldün,
Biliyorum.
Sonu yok.
Sonu vardı:
Unutulmak
Bir okurun bile seni anımsamamasıdır.
Unutulmak
Bir yazarın seni rafa kaldırması
Ve dönüp-dönüp seni unutması
Unutulmanın da sonudur.
Oysa
Her kitap bir dünyadır,
Her sayfa bir nefes.
Unutulmak, nefessizliktir.
Okunmamak,
Satırlarda kaybolmaktır.
Kelimelerin anlamını yitirmesi,
Cümlelerin suskunluğa bürünmesi,
Kapakların solgunlaşması,
Ciltlerin ayrılması,
Unutulmanın derin sancısıdır.
Yine de
Umut vardır,
Bir okur gelir.
Belki de.
Unutulmuş Raflar
Bir yanıt yazın