Eskimiş bir sandalyeydi yalnızlığım
Kırık dökük, boyası solmuş bir hatıra
Yarım kalmış bir şarkının hüznüyle
Bekliyordum, gelmeyecek bir baharı
Düş kırıklığıydı en aşina yol arkadaşım
Hayallerim birer birer suya düşerken
Avuçlarımda tuttuğum boşluk büyüyordu
Ruhum, bir gölge gibi uzuyordu
Ve o geldi, bir yabancı gibi
Değişmişti her şey, aynı değildi
Unutulmuş bir melodi
Gözlerinde bir tereddüt belirdi
Ayrılık, bir veda busesi gibi
Gitti, ben kaldım.
Şüphe Bir İhtimaldi
Bir yanıt yazın