Yarım Kalan Bir İtiraf

Bir nefeslik ömrü vardı sanki kelimelerin,
Dudaklarımdan dökülmeden kaybolan.
Sitem değil, belki bir serzenişti içimde büyüyen,
Sana ulaşmayan, sana değmeyen,
Boşa harcanan bir fısıltıydı sadece,
Bir rüzgarın savurduğu yaprak misali.
Söyleyemedim işte.
Büyüttüm içimde o yangını.
Şimdi külü kaldı sadece.
Gözlerinin derin kuyusunda kaybolurken ben,
Kendimi unutmuştum, seni ararken.
Şimdi o kuyudan çıkmak ne kadar zor,
Anlıyorum, sensiz geçen her an,
Bir ömür gibi, ağır ve yavaş,
Unutulmayan bir acı bırakarak.
Ama yine de susuyorum, alışkanlıktan mı,
Yoksa korkudan mı bilmiyorum.
Belki de en doğrusu bu sessizlik,
Belki de en güzeli içimde saklamak,
Yarım kalan bir itirafın yükünü,
Taşıyabildiğim kadar.