Söylenmemiş her söz bir emanet,
Saklarım içimde, derin bir kuyu.
Belki bir gün lazım olur diye,
Belki de hiç kimseye anlatmam.
Çünkü bilirsin, bu çağın vefasızlığı,
Sözler de yalan olur, anlam kaybolur,
Bir hiç uğruna heba olur her şey.
Emanetler ağırdır, taşınmaz yük,
Kalbimde birikmiş, pas tutmuş anılar.
Unutmak mümkün değil, silinmez izler,
Hatıralar canlanır, acıtır derinden.
Belki de affetmek gerek, belki de unutmak,
Ama nasıl, söyle bana, nasıl?
Bu emanetleri bırakıp gitmeli mi?
Yoksa sonsuza dek saklamalı mı?
Her birini birer sır gibi,
Özenle koruyup, sakınarak.
Belki bir gün değerlenirler,
Belki bir gün anlam kazanırlar.
Belki de sadece küllenecekler.
Bir yanıt yazın