Bir şehir vardı, sisler içinde kayıp,
Yüzünde hüzün, bakışları yorgun.
Her adımında bir hatıra saklı,
Ayrılık türküsü dillerde donuk.
Sessizce ağlar, kimse duymaz feryadı,
Kaderine küsmüş, çaresizce suskun.
Ne baharlar geldi, ne güller açtı,
Sonsuz bir kış hüküm sürer kalbinde.
Yalan vaatler, sahte sevgiler gördü,
Her ihanet bir iz bıraktı derinde.
Umutsuzluk bir nehir gibi akarken,
Bir ışık arar, karanlık dehlizlerde.
Bekler durur, belki bir gün gelir diye,
Yüzünü güldürecek bir el uzansın.
Ama nafile, her geçen an daha da beter,
Kül renginde yeminler savrulur rüzgarda.
Yine de bekler,
Belki bir mucize.
Çünkü inanmak,
Yaşamaktır işte.
Bir yanıt yazın