Yersiz itirazdır, gündüzün ağırlığı çökerken;
Aklımızdan geçen yalanlar geçididir bu.
Herkes bir şeylerden vazgeçmiş, suskun,
Bir nehir yatağı gibi kurak, bekleyişte.
Oysa kaç mevsim geçti, bilmem ki,
Yine de umutsuzluğa yer yok.
Ey şehirli şair, ey yalnızlık tiryakisi,
Hatırlarsın o bitmeyen tartışmaları,
Sanırsın ki her şey bir yanılgıdan ibaret,
Ama bir de bakmışsın, güneş doğmuş yeniden.
Her itiraz bir başlangıçtır aslında,
Bir isyan, bir uyanış,
Yeter ki sesini duyurmaya cesaretin olsun.
İki sigara yakmıştık orda, biri bitmiş,
Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Şimdi anlıyorum, her şey boşmuş meğer,
Yersiz itirazlardan başka ne kaldı elimizde?
Sahi, ne kaldı?
Ey kalbi kırık, ey umutsuz âşık,
Unutma ki her itiraz bir tohumdur,
Filizlenir, büyür, yeşerir zamanla.
Belki de en güzel şarkılar, en güzel şiirler,
Yersiz itirazlardan doğmuştur kim bilir?
Yeter ki susma, itiraz et,
Hayata, kadere, her şeye.
Bir yanıt yazın