Bu sahte dünyanın riyakarları,
Vicdanı çoktan unutmuş gibiler;
Cepleri şişirdikçe artar zararları.
Ahlakı pazarda satarlar ucuzdan,
Dostluğu parayla ölçerler hemen;
Hakikati eğip bükerler hoyratça,
Yüzleri kızarmaz ettikleri zulümden,
Kalpleri kararmış, taşlaşmış sanki.
Sevgi sözleri dillerinde bir yalan,
Gözleri menfaatle parlar durmadan;
İnsanlığı bir maske gibi taşırlar,
Özleri çürümüş, içi bomboş bir anıt,
Samimiyetten eser yok hallerinde.
Adalet terazisi şaşmış çoktandır,
Doğruluk kaybolmuş, izi kalmamış;
Kötülük her yanı sarmış bir duman gibi,
İyilik fısıltısı duyulmaz olmuş artık,
Umut bir yıldız gibi sönmek üzere.
Ama unutmamalı, her karanlığın sonu aydınlıktır,
Elbet bir gün güneş doğacak yeniden;
Yalanlar yıkılacak, gerçekler ortaya çıkacak,
İnsanlık uyanacak bu derin uykudan,
Vicdanlar yeniden yeşerecek toprağımızda,
Sevgi ve saygı tohumları filizlenecek,
Gurur yerini tevazuya bırakacak.
Yalan İmgesi
Bir yanıt yazın