Yabancılaşan Portre

Bir gölge gibi süzülür hayatın içinden,
Anılar bir sis perdesi, silinir usulca.
Yüzünde maskeler, yabancı kendine derinden,
Her aynada bir başkası bakar donuk solukça.
Yalanlar örülmüş bir duvar sanki benliğinde,
Gerçeğin sesi kaybolmuş, yankılanır boşlukta.
Her dokunuş bir yabancı el teninde,
Aşkın izi solmuş, unutulmuş bir yoklukta.
Yalnızlığın soğuk nefesi sarar ruhunu,
Bir labirentte kaybolmuş, çıkışı yok sanki.
Kendi sesini arar, yankılanır boşluğu,
Umutsuzluğun girdabında döner durur sanki.
Ve sonunda anlar ki, en büyük yabancı kendisi,
Kaybolmuş benliğini bulmak için bir arayışta.