Vefaya Sitem

Aşkın terazisi şaşırmış,
Vefa kör.
Ondandır biri coşkun akar,
Öbürü küsmüş, sessiz inler.
Aşk hep kendi rengini arar;
Unutur bu yüzden düşeni, kalkanı.
Vefa kendi kabuğunda kanar,
Durmadan bekler o eski zamanı.
Aşk alışır ihmale, zamandan beter;
Çabasızlığıyla gururlanır, ama kök salmaz.
Vefanın gidecek bir limanı yoktur;
Sürekli mazisine döner, seven olmaz.
Aşkın vaatleri, vefanın anıları var…
Her ikisinin de sandığında hatıralar.
Biri yalanlarla parlar,
Öbürü ise küllenmiş, bir daha yanmaz.