Belki de gitmekti çare
Bu sessiz bekleyişe,
Paslı rayların
Uzaklığına,
Veda etmek.
Her dönüş bir yanılgı,
Her tren bir umut,
Ama bekleyen yok artık peronda,
Sadece rüzgarın sesi,
Ve solgun bir gün batımı,
Hatıraların gölgesi.
Bir zamanlar dolup taşan,
Şimdi ıssız kalan bu yerde,
Her taş bir hikaye anlatır,
Her fısıltı bir geçmişten seslenir,
Ama kimse duymaz,
Kimse anlamaz,
Bu unutulmuş istasyonun dilini.
Yolcular çoktan gitti,
Hayaller başka diyarlarda,
Belki de böylesi daha iyi,
Unutulmak,
Ve sessizce yok olmak.
Unutulan İstasyon
Bir yanıt yazın