Düşen yapraklar altında ezilenler olduğu,
Oysa biliniyordu.
Bir gencin köşede,
Hayalleri fısıldadığı;
Bir yaşlının, bir anıya,
Kaybolan bir anıya bir şeyler anlattığı,
Oysa biliniyordu.
Ama inanılmıyordu. Umut!
Sanki umut olmayınca hiçbiri olmuyordu.
Yarınsız bir günden farksızdı hayat.
Yine de bir kıvılcım arıyordu gözler.
Belki de bir mucize bekliyordu yürek.
Umut sancısı dinmiyordu içimizde.
Belki de umut, en büyük yanılgıydı.
Ama onsuz yaşamak mümkün müydü?
Belki de sadece umut vardı.
Ve umut, her şeydi.
Bir yanıt yazın