Kategori: Şiir

Kayıp nesil, sanal handa
Eriyor umut, ekranda
Gerçeklik soluk bir anıda
Yapay zeka, yeni sanda
Duygular pikselde kaldı
Vicdan, algoritma saldı
Yürekler soğuk bir odada.

Ne kaldı bizden geriye
Bu bitmeyen dijital gürültüde?
Kim duyacak feryadımızı
Sonsuz veri deryasında?
Yüzler maskelenmiş, sahte gülüşler
Kalpler kararmış, paslı kilitler
Umutlar tükenmiş, küllenmiş ateşler
Gerçek aşklar unutulmuş, sanal hevesler
Kim kurtaracak bizi bu kabustan?
Yoksa biz de mi kaybolacağız sonsuza dek
Bu sahte dünyanın acımasız labirentinde?

Ekran ışığı, gözü yakan
Bir tuzak kurdu, bizi saran
Kim bulacak doğru yolu?
Bu dijital çağın sonu?
Tükendi sabır, bitti güç.

Panzehir nerede saklı?
Zaman hızla akıyor.
Umutsuzluk, bir dert ortağı
Karanlık, yavaşça yakıyor.

Bir ışık arıyorum, sönmeyen
Bir ses duyuyorum, derinden gelen
Bir el uzanıyor, bilinmeyen
Belki de umut vardır, yeniden.
Yarınlara, umutla yürüyelim.

Düştük sanalın dipsiz kuyusuna
Yabancılaştık birbirimize, özümüze
Unuttuk toprağı, gökyüzünü, denizi
Tükettik sevgiyi, saygıyı, neşeyi
Özlem duyduk gerçeğe, hakikate
Çaresiz kaldık bu sanal felakete
Kaybolduk labirentte, iz bıraktık her yere
Yapayalnızız bu devasa evrende
Bir umut ışığı aramaktayız çaresizce
Gerçek dünyaya dönmek için yalvarırız
Yitirdik benliğimizi, kaybettik her şeyi.

Bir şehir, puslu bir düşte uyanır her sabah,
Sanki rüyalar bir sis perdesinde asılı.
Belirsiz bir gölge, bir fısıltı gibi yaklaşır,
Gerçek mi, hayal mi, çözülmez bir bilmece.
Uzakta bir çan sesi, umut mu, veda mı belli değil,
Yollar kaybolur, izler silinir, zaman durulur.
Her köşe başında bir sır, her bakışta bir soru,
Sis örtüsü altında saklı bir dünya belirir.
Yüzler tanıdık ama yabancı, sesler yakın ama uzak,
Her şey bir ihtimal, her an bir sürpriz taşır içinde.
Bu sisli şehir, bir labirent gibi, kaybolmaya davet eder.

Belki de en güzel yanı,
Her şeyin muğlak oluşu.
Bilinmezlik bir liman,
Beklenmedik bir kucaklayış,
Sisin ardında saklıdır doğuş.

Sis, hayatın belirsizliğini yansıtan bir ayna,
Korku ve merakı aynı anda uyandıran bir davet.
Yolunu kaybetmek, yeni yollar bulmak için bir fırsat,
Bilinmeyene doğru adım atmak, kendini keşfetmek demek.
Her karanlık köşe, bir aydınlanma potansiyeli taşır,
Her sis perdesi, yeni bir manzara sunar gözlere.
Bu şehirde yaşayanlar, sisin dilini öğrenmişlerdir,
Belirsizliğin dansına ayak uydurmayı bilirler.
Onlar için sis, bir engel değil, bir yol göstericidir,
Hayatın karmaşıklığına karşı bir kalkan, bir sığınaktır.
Sisli şehir, bir gizem diyarı, çözülmeyi bekleyen bir sır.

Ve belki de bu sırrın cevabı,
Sisin kendisinde saklıdır.
Belirsizliğin kabulü,
Hayatın akışına teslimiyet,
Sisin içindeki huzuru bulmaktır.

Her düşüş bir yankı, kalpte kalan
Uzak bir sahilde yitirilen izler
Zamanın süzgecinde dökülen anılar
Bir rüzgar gibi savrulan hatıralar
Ufuk çizgisinde kaybolan bir gemi

Belki bir gün döner o gemi, bilinmez
Bir umutla beklemek, hep beklemek
Geçmişin gölgesi vurur yüzüne
Her kum tanesi bir hikaye fısıldar
Kaybolan bir aşkın, yitik bir sevdanın
Denizin tuzlu kokusu siner tenine
Hatırlatır acı tatlı anıları
Yalnızlığın şarkısı çalınır derinden
Sığınak olur kalbin en kuytu köşesi
Belki bir gün unutulur her şey, kim bilir?

Aynalar kırıldı, dağıldı her bir parça.
Binlerce yüz, binlerce hüzün, binlerce an.
Her bir yansıma bir yalan mı, bir gerçek mi?
Kendimi ararken kayboldum o derinlikte.
Kimdim ben, neydim ben, nereye gidecektim?
Suretler çoğaldı, karmaşa büyüdü içimde.
Gözlerim kamaştı, nefesim kesildi birden.
Gerçek beni bulmak imkansız mı bu kalabalıkta?
Belki de gerçek, parçaların toplamında gizli.
Belki de her bir yansıma, benim bir parçam.

Kopya bir gül, solgun bir bahar.
Rüzgarla savrulur, umutsuz kokusu.
Sahte bir tebessüm, gizli bir acı.
Yapay bir cennet, yalan bir dünya.
İçimde yankılanan, suskun bir feryat.

Çiçekler açmaz, kuşlar uçmaz.
Gökyüzü gri, güneş kayıp.
Her şey donuk, her şey cansız.

Zaman durdu, dünya sustu.
Sadece yankılar, sadece gölgeler.
Kopya bir hayat, silik bir iz.

Yüzümdeki maskeyi düşürmeliyim artık.
Yalanlardan arınmalı, gerçeğe dönmeliyim.
Kendi sesimi duymalı, kendi yolumu çizmeliyim.
Kopya değil, özgün olmalı her adımım.
Bahar yeniden gelmeli, güneş yeniden doğmalı.
Çiçekler açmalı, kuşlar uçmalı yeniden.
İçimdeki feryadı dindirmeli, umuda sarılmalıyım.
Yansıyan suretlerin ardındaki gerçek beni bulmalıyım.
Kendime inanmalı, kendime güvenmeliyim artık.
Yeni bir başlangıç yapmalı, yepyeni bir sayfa açmalıyım.

Kırık aynaların arasından süzülen ışık.
Beni aydınlatıyor, yolumu gösteriyor sanki.
Korkmuyorum artık, hazırım yüzleşmeye.
Gerçek beni bulmak için yola çıkıyorum.
Yansıyan suretler kayboluyor birer birer.
Sadece ben kalıyorum, sadece gerçek ben.
Ve biliyorum ki, gerçek ben çok daha güzel.
Çok daha güçlü, çok daha umutlu.
Kopya bir hayat değil, özgün bir eser yaratacağım.
Kendi hikayemi yazacağım, kendi kaderimi çizeceğim.

Yansıyan suretlerin ardındaki gerçek beni buldum.
Ve şimdi biliyorum ki, her şey mümkün.
Yeter ki isteyelim, yeter ki inanalım.
Bahar yeniden gelecek, güneş yeniden doğacak.
Çiçekler açacak, kuşlar uçacak yeniden.
Ve ben, yepyeni bir ben olarak hayata döneceğim.
Kopya bir hayat değil, özgün bir eser olarak.
Kendi hikayemi yazarak, kendi kaderimi çizerek.
Yepyeni bir ben olarak hayata döneceğim.

Yol bitti sanmıştım,
ayaklarım toprağa değmeyeli,
gözlerim ufka bakmayalı,
kalbim bir ritim tutturmayalı,
dokunmayalı rüzgar yüzüme.

Bir duvar sandım önümde,
aşılmaz, geçilmez.

Aynı gökyüzü, aynı yeryüzüydü.
Sadece ben farklıydım.
Aramızda bir karanlık perde,
zihin yüz yıllık.

Yüz yıldır uykudaydım
uyanıyorum yeniden.
Sınır sandığım taşlar,
birer işaretmiş meğer.
Yeni bir yol başlıyor,
yeni bir ben doğuyor.
Özgürlük nefesimde.

Sonsuz bir boşluk, derin bir uyku,
Yıldızlar arası bir yolculuk bu.
Sessizliğin şarkısı yankılanır durur,
Evrenin kalbinde bir yankı, bir uğultu.
Ruhum göklere doğru kanatlanır.

Gözlerim kamaşır, renkler dans eder,
Nebulaların içinde kaybolurum.
Her bir zerresi farklı bir hikaye anlatır,
Galaksiler ötesinde sırları saklarım.
Gök kubbede bir ışık huzmesi belirir,
Zaman ve mekan kavramı silinir gider.
Sonsuzluğun kapıları ardına kadar açılır,
Benliğim evrenin sonsuzluğunda erir.
Her yıldız bir anı, her gezegen bir düş,
Evrenin derinliklerinde yolumu bulurum.
Yalnızlık değil, bütünlük hissederim.

Bir fısıltı duyarım, derinden gelen,
Evrenin sesi, ruhuma dokunan.
Her şey birbiriyle bağlantılı,
Her şey bir bütünün parçası.
Anlarım ki ben de o bütünün içindeyim.
Yıldızlar bana yol gösterir,
Kaybolmuş benliğimi buldurur.

Ve geri dönerim,
Daha bilge, daha olgun,
Evrenin sırrını kalbimde taşırım.
Yıldızlara fısıltım yankılanır.
Ebediyete kadar.

Ruhum bir muamma, çözülmez düğüm
Sessiz bir çığlık yankılanır içimde
Her adımda saklanan bir tedirginlik
Gölgeler dans eder, karanlık bir filmde
Yüzümde maskeler, sahte gülümseme
Gerçek benliğim kayıp, bir bilinmezde
Aynalar yalan söyler, kırık parçalar
Dansım bir isyan, çözülmeyi bekler.

Ritmim kaybolmuş, notalarım suskun
Yüreğim bir kafes, kuşlar uçmak ister
Kelimeler anlamsız, sözler kifayetsiz
Gözyaşlarım bir deniz, boğulmak üzereyim
Kaderim bir labirent, çıkış yolu nerede
Zaman bir kum saati, akıp gidiyor elimden
Hayat bir oyun, roller değişiyor sürekli
Dansım bir savaş, kazanmayı arzuluyorum
Tutunacak bir dalım yok, yalnızım bu dansla
Yine de dönüyorum durmadan, usanmadan
Aşk bir umut ışığı, belki yol gösterir bana.

Kaybolmuş hayallerim, kırık umutlarım
Geçmiş bir gölge gibi, peşimi bırakmıyor
Anılar birer yara, kanamaya devam ediyor
Yalanlar bir ağ gibi, beni sarıp sarmalıyor
Dostluklar sahte bir maske, çıkar ilişkisi
Güven bir illüzyon, hayal kırıklığıyla sonuçlanır
Sevgi bir yanılgı, acıyla son bulur her defa
Dansım bir ağıt, kaybettiklerime yakıyorum
Düşlerimde özgürüm, gerçeğimse zindan
Yine de dans ediyorum, umutla, inatla
Çünkü biliyorum, bir gün bu muamma çözülecek.

Yüzümdeki maskeler düşecek bir bir
Gerçek benliğim gün yüzüne çıkacak
Acılar dinecek, yaralar kapanacak
Karanlık aydınlığa dönüşecek
Sessizlik bir melodiye dönüşecek
Gözyaşlarım bir nehir gibi akıp gidecek
Ruhum özgürlüğe kavuşacak
Dansım bir zafer şarkısı olacak
Umut yeşerecek yeniden içimde
Aşk bir mucize gibi beni bulacak
Ve ben yeniden doğacağım bu danstan.

Dansım bir arınma, bir yeniden başlama
Kendimi bulma yolculuğu, uzun ve zorlu
Ama biliyorum, sonunda başaracağım
Muamma çözülecek, sır perdesi aralanacak
Kırık aynadaki yansımam tamamlanacak
Ve ben gerçek benliğimle dans edeceğim
Özgür, mutlu ve huzurlu bir şekilde
Bu dans benim hayatım, benim kaderim
Ve ben sonuna kadar dans edeceğim
Çünkü biliyorum, sonunda kazanacağım.

Büyü böylesi işte, eski bir sandıktan çıkar gibi,
Sessizce sızar, küflü anıların arasından.
Gözlerini kaparsın, hayaller başlar,
İlk sözlerin, ilk adımların yankılanır.
Hatırlarsın, annen elinde değnek,
Seni koştururdu bahçelerde,
Gülüşün çınlardı, tüm evrende,
Şimdi o bahçeler yok, o ev de…
Sadece sen kaldın, büyüyle baş başa.

Şimdi dağıldı her şey, toz bulutu misali,
Bir tek ninni kaldı, unutulmuş, derinde.
Kimse hatırlamaz artık o melodiyi,
Ama sen duyarsın, her gece, gizlice,
Uyurken, bir zaman tünelinde.

Yaprak döker ömrümün bahçeleri,
Güz rüzgarı eser, gönlüm titrer.
Sarı sarı düşer hatıralar yere,
Ayrılık türküsü yüreğimi eritir.
Gözlerim dalar uzaklara,
Bir umut arar, bir ışık bekler.
Yaz bitti, kuşlar göç etti,
Yalnızlık çöktü, içimi kemirir.
Hazan vurmuş dallar gibi, kururum.

Şimdi suskun dallarda kuş sesi yok,
Sadece rüzgarın uğultusu var.
Hangi dala konsam, tutunacak yer yok,
Her yer ayrılık, her yer sitem kokar.
Yaralı kalbim, kan revan içinde,
Güz hüzünleri beni boğar.

Ellerim buz gibi, dokunsam eririm,
Yüzüm solgun, aynalara küserim.
Geceler uzar, sabaha erişemem,
Yıldızlar kayar, dilek tutamam.
Ne bir haber gelir, ne bir selam,
Hasretin ateşiyle yanarım.
Gönlüm bir virane, bomboş kalmış,
Güz hüzünleri içimi oyar.

Ne kaldı elimde, bir avuç kül mü?
Yoksa geçmişin acı hatırası mı?
Gözyaşlarım akar, sel olur gider,
Yüreğim kan ağlar, kimse bilmez.
Bir teselli bekler, bir sıcak el,
Ama nafile, her yer karanlık.
Belki de güz, bir veda mevsimidir,
Belki de yeni bir başlangıcın habercisidir.
Kim bilir, belki de bahar gelir bir gün,
Güz hüzünleri diner, güller açar yeniden.

Telli bir sazın yorgun sesiydi sanki
Aralıksız yağan bir yağmur sonrası
Islak kaldırımlarda yankılanan yalnızlık
Kalbin ritmini bozan bir çarpıntı gibi
Bir şarkının yarım kalmış dizesiydi belki
Uçup giden bir kuşun kanat sesi
Boş bir salonda yankılanan sessizlik.

Sonsuz bir yolculuğa çıkan bir gemi gibiydi
Rüzgarın savurduğu bir yaprak misali
Kayıp bir aşkın melankolik ezgisiydi
Geçmişin izlerini taşıyan bir fotoğraf gibi
Hüzünlü bir piyanonun tuşlarından süzülen
Bir nota, kayıp bir anı gibi.

Bir türküydü sanki uzaklardan gelen
Yüreğe dokunan, derinden etkileyen
Bir hatıra, unutulmayan
Belki de sadece bir anlık bir hevesti
Sonsuzluğa uzanan bir melodi.