Sessiz Feryatlar Çağı

Gözyaşı diner sanır, bu çağın kuru gözü,
Ne gam, ne keder, her şey sanal bir özü.
Yüzler maskelerle örtük, ruhlar birer enkaz,
Bir tebessüm arar gözler, her köşe bir tuzak.
Aşk yalan olmuş, sevgi bir hiç uğruna,
Kalpler pas tutmuş, dönmüş birer harabe.
Dostluk menfaat olmuş, vefa bir garabet,
Herkes kendi derdinde, kimse bilmez merhamet.
Haykırmak ister gönül, lakin sesi çıkmaz,
Gözler konuşur sadece, kimse anlamaz.
Bir umut ışığı arar, bu karanlık dehlizde,
Belki bir gün değişir, bu sessiz feryatlar çağında.
Kader ağlarını örer, çaresizlik her yerde,
Gözyaşları sel olur, bu çağın sessiz nehrinde.
Kaybolmuş insanlık, vicdan suskun,