Şehir Uykusu Kaçmış

Şehir uykusu kaçmış, neon ışıklar yanarken
Beton yığınları yükselir, göğe doğru uzarken
Ruhlar sıkışmış, umutlar tükenmiş bir halde
Her köşe ayrı bir yalnızlık, her yüz maske misalde
Bir telaş, bir koşuşturma, bitmeyen bir hengâme
Siren sesleri yırtar geceyi, acı bir feryat
Yıldızlar saklanır bulutların ardında, bir inat
Kalpler katılaşmış, sevgi unutulmuş bir masal
Yalanlar dolanır dillerde, her söz bir tuzak
Eski bir şarkı çalınır radyoda, geçmişe bir özlem
Hatıralar canlanır zihinde, gözlerde bir nem
Yüzler tanıdık gelir, ama yabancılaşmış sanki
Herkes kendi derdinde, kimse duymaz kimseyi
Bu şehirde kaybolmuşuz, bir labirentte esir
Umutsuzluk çöker içimize, ağır bir yük gibi
Gelecek belirsiz, yarınlar karanlık bir çizgi
Hayaller kırılmış, umutlar solmuş, bir enkaz
Yalnızlık sarmış her yanı, bir girdap
Şehir uykusu kaçmış, neon ışıklar sönerken
Ruhlar yorgun, bedenler bitkin, sabaha ererken
Belki bir umut doğar, yeni bir gün başlar
Belki bir mucize olur, bu kabus son bulur
Şehir belki bir gün, yeniden huzur bulur.