Pas

Gün geçti, içimde büyüyen yabancının izi
Sürükleniyorum bilmediğim bir denize doğru
Giderek anlamsızlaşıyor eski sevincin sesi
Çürüyen bir yaprak gibi tutunurken bir umuda
Bedenimdeki bu garip sızı
Kaybolan bir nehrin yatağı
Ne geçmişe benzer ne geleceğe ait.
Her adımda artıyor içimdeki boşluk hissi
Yeniden doğmak mümkün mü bu karanlıkta
Bir zamanlar coşkuyla atan kalbim şimdi
Sessiz bir bekleyiş içinde
Anlamsız bir yalnızlık
Ruhum yabancılaştı kendine bile.
Sanki ben değilim bu aynadaki suret.