Aynalar Yüzünü Çalmadan

Şimdi
tedirgin bir düşüştür belki
kentlerin yorgun sabahına.
Boşluktan
yankılanan bir nehir sesi boşluktan
çağırıyor o unutulmuş hüznümüzü.
Yükselerek sokaklardan teraslardan
gelip kalbime saplanıyor.
Kalbimin kırılgan aynası
kalbimin solgun aynası.
Ve yalnızlığa doğru
sedef: sessizliğin sureti.
Şehir: beton kabus.
Çelik binalar arasında
umudun gölgesi küçücük.
Sis görüyorum toz görüyorum
bütün binalar arasında
endişe loş acemi
– çaresizliğin paslı hatırası –
anılara sızmıyor.
Babam çok uzaktayken kayboldu
beni anla, sonra hatırla beni.