Unutmak, bir yangından arta kalan
İzleri silmek midir bilinmez,
Yoksa alevin içindeki dansı
Hiç yaşamamış saymak mı?
Bir hatıra, bir kül yığınına dönüşür,
Her savruluşunda biraz daha dağılır,
Eskiden parlayan, şimdi solgun bir anı.
Rüzgarın oyuncağı olur, hafifler,
Ta ki o ilk kıvılcımı unutana dek,
Yangının başlangıcını hatırlamaz oluruz.
Her unutuş yeni bir boşluktur aslında.
Ateş söner.
Şimdi hangi rüzgar bizi alıp götürür,
Hangi denizlere savurur bizi bu küller?
Belki de en güzeli, yeni bir başlangıçtır,
Küllerin arasından doğan bir umut çiçeği,
Yanmış bir kalbin filizlenen sevgi tohumu.
Unutulan her şey, bir gün küllerinden doğar.
Bir yanıt yazın