Kök Sökümü

Bir ağaçtım, göğe uzarken köklerim derinde;
Şimdi baltalar yankılanır, her vuruş içimde.
Öfke bir yangın gibi sardı dallarımı, yapraklarımı;
Hatıralar savrulur, rüzgarda kaybolur adım adım.
Ne çok kuş konmuştu, ne çok yuva yapmıştım;
Şimdi hepsi terk etti, bir başıma kaldım.
Güneşin sıcaklığı bile dindiremez bu acıyı;
Toprak titriyor, ayrılığın soğuk sancısı.
Bir zamanlar umutla filizlenmiştim, hayata tutunmuştum;
Şimdi yıkımım seyrediliyor, sessizce ölmekteyim.
Köklerim sökülürken, ruhum da parçalanıyor;
Gelecek karanlık, geçmiş bir hayal oluyor.
Belki yeni bir fidan yeşerir yerimde;
Ama benim hikayem burada son buluyor.
Öfkenin külleri savrulurken göğe,
Bir ağacın sessiz çığlığı yankılanır sonsuzluğa.