Ne çok anı biriktirir insan
Kimini saklar ömrünün kıvrımlarında
Kimini savurur rüzgarın kucağına
Yapayalnız yürürken kaldırımlarda
Bir gölge gibi takip eder geçmiş
Gelecek ise sis perdesi ardında.
Bazen bir umut belirir
Yeniden yeşertir içindeki tohumu
Bir gülümseme yeterli olur
Unutturur tüm acıyı.
Yeniden başlar her şey
Yeni bir sayfa açılır sanki.
Ama kökler derindedir
Toprağa sımsıkı tutunmuştur
Ne kadar kaçsan da onlardan
Seni bırakmazlar asla
Bir zincir gibi sararlar ruhunu
Geçmişin ağırlığı çöker omuzlarına
Yine de umut vardır yarınlarda.
Sadece unutma
Köklerin seni sen yaptığını.
Kök Salmak
Bir yanıt yazın