Her yer beton, ruhumsa yara.
Kuşlar çoktan göçtü, sesleri yok.
Saatler durmuş, zaman akmıyor.
Gözlerim kapalı, bir rüya görüyorum,
Uyanmak istemiyorum, bu gerçek çok acı.
Yüzümde yabancı bir maske,
Kim olduğumu unutalı çok oldu.
Aynada bir suret, tanıdık değil.
Yollar labirent, çıkış yok sanki.
Bir umut ışığı arıyorum karanlıkta,
Belki de kaybolmak en iyisi.
Şehir bir canavar, beni yutuyor.
Nefes almak zor, hava kirli.
Gökdelenler gökyüzünü kapatmış.
Bir çocuk sesi duyuyorum uzaktan,
Belki de bir mucize olacak,
Belki de bu uykudan uyanacağım,
Yeniden doğacağım.
Kent Uykusunda Uyanış
Bir yanıt yazın