Düşünce deryası, kaygı limanı.
Boğulur insan, bir hiç uğruna,
Gelecek korkusu, ruhun firarı.
Yarın ne getirir bilinmez sırlar,
Her adım bir uçurum, her nefes hesap,
Gözler karanlıkta bir ışık arar,
Yürek yangın yeri, sönmeyen azap,
Kaygıdan örülmüş, kalın bir duvar.
Endişe bir gölge, peşimiz sıra.
Ne yapsak kurtulmaz, bu kara çığra,
Ruhumuz esirdir, bitmeyen kavgaya.
Her sevinç bir hüzne dönüşür anında,
Gülüşler sahtedir, içten ağlarız,
Yaşanmamış günlerin yasında,
Gelecek kaygısıyla hep yaralarız,
Kendimizi, bu anlamsız girdapta.
Bir umut ışığı, belirse uzakta,
Kaygıdan gözümüz, onu seçemez,
Çünkü karanlığa alıştık artık,
Güneş bile doğsa, içimiz titrer.
Kaygı Çağı
Bir yanıt yazın