KARANLIĞA SARILIŞ

desen ki şehrin ışıkları
kirpiklerine sinmiş eski bir yalan
desen ki kalabalıklardan sessizce kaçanlar
en cesuru en korkağı en sahtesi ve en yorgunu
seni görmezden gelsin
sen ki kayıp bir oyunda son kozsun
inanmadığın umutsuz bir bekleyişin ortasında o
bildiğin çaresizliğin ellerinden tutmuşsun
desen ki unutulmuşsun

yüzler aynalarda solgunlaşıyor
kendine yabancılaşıyorsun
bir hiç ve sonsuz zaman geçti artık
şimdi seni dipsiz bir kuyu çekiyor
hatırladığın unutamadığın bir kuyu
bir hiç ve sonsuz derken umutsuzluk arttı
sen yaşamaktan vazgeçtiğin zaman

kayıp bir oyunda son koz
kendini hiçbir yerde bulamayacaksın
zevk senin
istersen kaderini kül rengi dumanlarla bir tut
ellerini yüzüne kapat
geçmiş gelecek şimdiki zaman diyerek
boğuştur
bir hiç ve sonsuz istersen kırık aynalar gibi
nasıl ki unutulmuşsun
yüzleş
ve bitir oyununu.