Kabullenmeyeceksin

Kabullenmeyeceksin bazı vedaları, aniden.
“Bitti işte, ne yapalım.” demeyeceksin.
Demeyeceksin sakın.
Başlarsın yeniden.
Öyle kolayca bırakmayacaksın mesela umudu.
O seni terk etse bile, sen onu bırakmayacaksın.
Ve zaten çoğu zaman umut seni terk eder,
Senin ona tutunduğundan.
Çok inanmayacaksın, çok hayal kurmayacaksın.
Çok bağlanmayınca, çok düşmezsin zaten.
Hatta kalbini bile çok sahiplenmeyeceksin.
Senin değilmiş gibi bakacaksın.
Hem hiçbir şeyin sonsuza dek senin değilse,
acı çekmekten de korkmazsın.
Onsuz da mutlu olabilirmişsin gibi yaşayacaksın.
Çok anın olmayacak mesela geçmişinde.
Hafifçe anımsayabileceksin.
İlle de bir şeyleri hatırlayacaksan,
Sabah güneşini hatırlayacaksın.
Güneşi hatırlayacaksın,
Denizi, toprağı, havayı…
Mesela rüzgar, senin nefesin olacak.
“O benim.” diyeceksin.
Mutlaka sana ait olmasın istiyorsan bir şeylerin…
Mesela yağmur senin olacak.
İlle de bir şeye ait olacaksan, doğaya ait olacaksın.
Çok direnmeden, çok savaşmadan yaşayacaksın.
Hem her an yitip gidecekmiş gibi,
Hem de hep senin olacakmış gibi gelecek.
Uzak duracaksın. Hafifçe dokunarak…