Önce umutları ektik betona,
Sevdayı astık neon ışıklara,
Sonra sustuk birer birer
Çaresizlik, yalnızlık, anlamsız uğruna.
Şimdi gökdelenlerde yanıp söner
Yabancılaşmış ruhlar gibi insan yüzleri.
Daha çok düşecek, yaprak gibi kaldırımlara
Paramparça kırılmış hayalleri.
Bir yanıt yazın