Gül Solgunu

Bir yaprak düştü, ansızın, dalından;
Veda busesiydi belki de rüzgârın.
Gönül bahçem hazan, rengi solgun,
Aşkın nârı söndü, kaldı figân.

Bir zaman yeşeren, filizlenen umutlar,
Şimdi kuru dallarda, hevesler yarım.
O tatlı sözler, o içten bakışlar,
Hepsi birer hatıra, birer elem.
Vuslat artık bir hayal, bir serap.

Ne kaldı elde, kederden gayrı,
Bir ömür geçti, bir ah misali.
Gözlerde yaşlar, dilde feryat,
Aşkın izi kaldı, sinemde yara.
Bir garip yolcu, kimsesiz, yalnız,
Gecenin koynunda, bir ömür böyle.
Solgun bir gül gibi, unutulmuş.