Yitik Umutlar Anıtı

Ey kent meydanında yalnız taş yığın,
Bir zamanlar ne çok hayal saklardın.
Şimdi sessiz, bir başına durursun.
Geçmişin yankısı, bir fısıltı gibi,
Kayıp giden günlere ağıt yakarsın.
Yüzünde çatlaklar, derin çizgiler,
Hangi fırtınadan böyle yaralı?
Hangi acıları bağrında gizler?
Suskunluğun, bir çığlık sanki.
Ey hatıraların şahidi, taş heykel,
Kim anlar seni, kim duyar sesini?
Gözlerin, ufukta kaybolan bir gemi,
Belki bir gün, döner o beklenen.
Ama şimdilik, yalnızlığınla kal,
Umutların yeşerdiği topraklarda.
Belki bir kuş konar omuzlarına,
Sana bir şarkı söyler, yeni bir bahar müjdeler.