Bir anlık öfke, suskun bir çığlık gibi
Yükseldi içimde, bir yangın misali.
Sözler keskin bir bıçak, ruhum yaralı,
Pişmanlık gölgesi, kalbimde gizli.
Bir melek vardı içimde, susturdum onu,
Şimdi bir fırtına, sardı her yanı.
Geriye dönmek, mümkün mü, yoksa sonu?
Zaman durulur mu, bu kanayan yara diner mi?
Gözyaşlarım akarken, vicdanım affeder mi?
O kırılan kalp, yeniden sevebilir mi?
Bir umut ışığı, bu karanlığı deler mi?
Sessiz bir yakarış, göğe yükselir;
Affet beni, ey melek, pişmanım derim.
Çünkü bilirim, öfke sadece kendini yer.
Bir yanıt yazın