Yokluğun yankısı bu, duyuyor musun?
Eskiden burada bir kalp atarmış,
Şimdi sadece sessizlik susuyor.
Bir zamanlar aşk vardı belki, bir umut,
Şimdi küller savruluyor anılardan.
Hiçliğin ortasında yalnız bir ağaç,
Yaprakları dökülmüş, dalları kırık.
Rüzgar bile uğramaz oldu artık.
Belki bir gün yeniden yeşerir, kim bilir?
Belki bir gün bir el dokunur toprağına.
Ama şimdi sadece boşluk var, derin ve sonsuz.
Kaybolmuş bir şarkının son notası gibi,
Bitmemiş bir hikayenin yarım kalmış cümlesi.
Yokluğun sesi, içimde çınlıyor.
Boşluğun Sesi
Bir yanıt yazın