Bu istasyon ne zamandır böyle ıssız
Raylar pas tutmuş, sesler silinmiş
Bekleyen yok artık, yolcular kayıp
Bir zamanların telaşı unutulmuş çoktan
Ah, neresinden baksam hüzün gene.
Yürürüm yavaşça, girerim eski bir kafeye
İçerde bir kaç masa
Hatıralar bir kaç masa
Bir çay söylerim kendime usulca
Bir çay daha söylerim kendime sessizce
-Söyle be! ne zamandır böyle bu istasyon
-Zamanın değil anıların yükü altında.
Unutulmuş Tren İstasyonu
Bir yanıt yazın