Şehrin ufkunda yükselen camdan bir dağ,
Her katında ayrı bir hayat, ayrı bir çağ.
Güneş batarken kızıla boyanan yüzü,
Bir rüya gibi, hem yakın hem de uzak özü.
Beton ve çelikten örülen bu yeni dünya,
Göğe uzanırken dokunur mu umuda?
Asansörler iner çıkar, bitmeyen bir koşu,
Her katta başka bir telaş, başka bir soluk.
Yükseklerde yalnızlık mı yoksa özgürlük mü var?
Aşağıda bırakılan hatıralar mı ağlar?
Rüzgar fısıldar camlara eski şarkıları,
Unutulan değerleri, kaybolan anıları.
Gecenin karanlığında ışıklar yanar söner,
Umutlar ve hayaller gökyüzüne yükselir.
Bu modern kule, geçmişe bir veda mı yoksa,
Geleceğe atılan cesur bir adım mı olsa?
Gökdelen Hülyası
Bir yanıt yazın