Yoruldum artık bu amansız yoldan,
Dikenler batıyor her adımda.
Kan revan içinde kaldı iki kolumdan,
Tutunmak ne kadar zorda.
Gözlerim kararıyor, görmez oldum ışıktan,
Savruluyorum bir yaprak gibi rüzgarda.
Düştüm artık ben bu dipsiz kuyudan.
Gönlümde sönmeyen bir ateş vardı,
Şimdi küle döndü hepsi.
Çabalamak artık anlamsızlaştı,
Sanki birer bilmeceydi hepsi.
Ne kadar dirensem de boşunaymış meğer,
Hayat acımasız, zalim bir nefer.
Her gün yeniden yıkıyor beni,
Dermansız bırakıyor bu kader.
Yine de bir umut var içimde,
Belki geçer bu çile bir gün biter.
Yüzümde beliren solgun gülüşler,
Artık maskeden ibaret.
Bırakmak en kolayıdır bilirim,
Ama yılmak yakışmaz ki sevene.
Belki de sabrın sonu selamettir,
Tutunmak gerek hayata yine.
Yılgın Umutlar
Bir yanıt yazın