Yüzünün Kerameti Geçince

Öyle sessiz kalmışım ki
aşkın yangınını söndürmekten
gözyaşı selleri yükseliyor birden
bütün kıyılarımda
sonra çorak bir deniz oluyorum
Bu bitap sabah ayazında
çok belli ediyor bazen
umudun ve özlemin yarasını
tırmalıyor durmaksızın
yüreğimdeki karakuş
Gülüşümün baharı sönüyor
yüzünün kerameti geçince
Uçsuz bucaksız bir ıssızlık
çöküyor omuzlarıma
buz kesiyor tenim
Yüzünü ver bana dinle
Şifa verir gibi kırık bir kalbe
yüzünün bütün ışıltısını
döşe içimin karanlığına
yoksa keder beni boğacak
Kederin her zerresinden
hasretin düğümlerini geçirip
ördüm hüznün örtüsünü
şimdi asmak istiyorum
yalnızlığın boşluğuna yüzünü