Yüzümün Coğrafyası Çözülürken

Öyle tükenmişim ki içimin yangınlarından
sanki bir harita gibi dağılıyor suretim
çatlaklar beliriyor hiç bilmediğim yerlerde
ve her bir çizgi bir korkunun izini taşıyor
Bu şehirlerin neon ışıklarında
bir yabancı gibi yürüyorum bazen
geçmişin hayaletleri sarmış dört bir yanımı
her adımda bir anı, bir pişmanlık beliriyor
gözlerimde biriken yaşlar
Sesini duyur bana uzaktan
bir fısıltı gibi, kayıp bir melodi gibi
yüzümün coğrafyasını yeniden çiz
bozulan haritayı onar, umutla yeniden yeşert
yoksa kaybolacağım bu karanlık dehlizlerde
Korkunun labirentlerinde yolumu buldum sanırken
hüznün tuzaklarına düşüyorum her defasında
dokunduğum her şey bir anda kül oluyor
şimdi yeniden inşa etmek istiyorum
yalnızlığın harabelerinde bir umut ışığı