Yurtsuz Akşamlar

Şehri türküleri filan bırak
Parkları, bankları filan bırak
Yarını ve umutları bırak
Selfieleri ve beğenileri bırak
Evet
Beğenileri özellikle bırak
Çünkü kimsesizlik kalabalıktadır
Her yüzün sahte gülüşü
Yeter sanılır teselliye
Ve şehrin gürültüsünden
Bir dost bahanesiyle kurtulmaya
Kaybolup giden çocukluğun anısı
Elden ele devredilen bir yabancılık duygusu
Işıklar, vitrinler bütün öbür gösterişler
Hakkım var mıdır bunları söylemeye
-vardır
Güneş yükselirken ve alçalırken
Yazdan kışa dönerken ve kıştan bahara geçerken
Ve caddede ve sokakta
Hakkım vardır –
Çünkü en azından dünyadan
Kirli arabalar geçer
Boş taksiler geçer
Yorgun otobüsler geçer
Şoförleri ve yolcularıyla
Ve onların dertleri ve hayalleriyle
Ve anlaşılmaz sanılır geleceği
Bir kaldırım taşının
Oysa kesinlikle yazılmıştır
Her yalnızlık kitabında
Asıl olan yurtsuzluktur
Kalabalıktadır
Unutmak o yüzden gereklidir
Evet kimsesizlik, yok olsun bütün anılar
Cebinde paran var mı, kahve ısmarlatan
Büyük umutlar küçük hayaller
Yüzü eskimiş aynalar
Ayna görmemiş yüzler
Ve kaybolmuş adres defterleri
Ve eski dost arayanlar
Ve istedikleri şehirlerde
Kendine bir köşe bulanlar
Hem paris sokaklarında
Hem istanbul kaldırımlarında
Bir yalnızlık fotoğrafına bunlarla birlikte bakanlar
Kalabalıkta değildir
Kimsesizlik kalabalıktadır
Artık her şeyi yaşadık
Ve birlikte yürüdük
Ve yürüdük ki her şey hüzün
Bir bakışta
Ve hüzün
Başarılmamış bir vedadır
Dünyanın ortasında unutulmuş bir şarkı
Hüzün, insanın kendi yurdu
Sırtında taşınan geçmiş
Uykuya girmeyen gözler
Karanlıklarda büyüyen umutların
Bir insanın yalnızlığına dönüşü
Bir insan yalnızlığı olmaya
Çünkü kimsesizlik kalabalıktadır
– İşte o zaman diyorum ki –
Gidişin sessiz olsun senin
Her şey affetsin seni
Çünkü kimsesizlik kalabalıktadır
Ve ezecektir gücüyle dünyayı
– İkimize bir şehir elbette yetmez
Türlü şeylerin savunulduğu –
Diriliğe kardeşliğe huzura
Artık ayıp olan huzura
Çünkü kimsesizlik kalabalıktadır
Kimsesizlik.