Yüreğin İnfazı

Gözlerin bir umut ışığı gibiydi,
Yasak meyvenin tadı dudağında.
Bir yemin gibiydi ilk dokunuşun,
Yürekten söküp aldığın hayat.
Ne kaldı geriye külden gayrı,
Sessiz çığlıkların yankısı sadece.
Ben bir heves uğruna harcandım,
Ömrümün baharında solan gül.
Affet beni, ey aşkın celladı,
Bilmeden düştüm tuzağına,
Kendi ellerimle kazdım mezarımı.
Birkaç satır kaldı hatıra benden,
Belki bir şarkıda anılırsın.
İhanetin acısı sinmiş ruhuma,
Ben sustum, kalemim konuştu sadece.
Yine de minnettarım sana, ey sevgili,
Hayatın en güzel yalanıydın sen.
Veda busesi kondur alnıma son kez,
Gözyaşlarınla ıslanmasın kefenim.
Unut beni, unut yaşananları,
Yoluna devam et, ey vefasız sevgili.
Bırak ardında bir enkaz bıraktığını,
Belki bir gün anlarsın değerimi.
Belki bir pişmanlık çökmez yüreğine.
Sessizce gömülürken karanlığa,
Bir fısıltı duyulur derinden.
“Affet beni” dercesine, ey sevgili,
Artık çok geç, çok geç her şey için,
Yüreğin infazı tamamlandı.