Umutların tükenir sessizce,
Her yeni gün bir öncekiyle aynıdır,
Takılır zihnin geçmişin labirentlerine,
Anlamsız bir uğultu sarar benliğini,
Ne duvarlar dinler feryadını, ne aynalar,
Kaybolursun kendi içindeki karanlıkta.
Bir gün anlarsın kelimelerin kifayetsizliğini,
Sözler kifayetsiz, hisler derinlerde saklı.
Bir dokunuş için, bir bakış için,
Feda edersin sahip olduğunu sandığın her şeyi,
Büyür içindeki yalnızlık, bir girdap gibi.
Bir gün anlarsın anlamını yitiren gülüşlerin,
Nedenini bilmediğin hüzünlerin esiri olursun,
Geçmişin izleri silinmez bir leke gibi kalır,
Umutsuz, yorgun, bitkin düşersin,
Kendini affetmenin imkansızlığını kavrarsın.
Bir yanıt yazın