Hiçbir çekiç hiçbir mermere değmiyor
Hiçbir mermer kusursuz bir forma
Ne zaman dokunsak işte o zaman
Anlıyoruz içindeki saklı cevherin sonsuz yasını.
Kendini salmak yahut direnmek demeyelim
Durmadan değişiyor taşın içindeki öz de
Ben ki bir yalnızlık kadar katılaşmışım bu yüzden
Sanki bahar ortasında donmuş bir gölde.
Sezerim yontucunun elindeki titremeyi
Ve kırık bir heykel parçasının çaresizliğini de
Hiç bilmez olur muyum dokunuşunu da ruhumu
O dokunan sensen bir de güvercinleri kovalayan bir çocukla.
Hepsini görüyorum, hepsi gözümde
Hepsi de hiç erimeyen bir buz gibi içimde.
Yontulmamış Mermerin Hüznü
Bir yanıt yazın