Çok zaman oldu gideli, şimdi sorarlar: “Niçin böyle yalnızsın?”. Sanki ihanet etmişim gibi, “Hâlâ mı?” derler.
Suskun gecelerde, eski anılarda, hatta unutulmuş şarkılarda adın anılarak vicdansızlığa yoruluyorum.
Yoksunluğun İzleri adlı şiir, çaresizlikten doğmuş bir feryattır.
Tek dileğim artık bu anlamsız soruların ve suçlamaların dinmesi, herkesin kendi acısıyla baş etmesidir.
Daha ne diyebilirim ki?
“Aşkın acısı diner elbet” derlerdi,
Ben hâlâ buradayım… Sen neredesin?
Unutup yeni limanlara mı yelken açtın?
Ben hâlâ buradayım… Sen neredesin?
Yoksunluğun İzleri
Bir yanıt yazın