Yitik Zamanların Kâhyası

İlk bahar, o yeşil gözlü çocuk,
Yazlık sinemada ilk aşkı tattı.
Kalbi hızlı çarpar, elleri terlerdi.
Şimdi nerede, hangi şehirde yaşar?
Belki torunları var, beyaz saçlıdır.
Unutmuştur çoktan o eski filmi,
O ilk öpücüğün tatlı heyecanını.
Sonra üniversite, anarşi günleri,
Sloganlar, kavgalar, barikatlar.
Yine de umut vardı, bir şeyler değişecek.
Şimdi bakıyorum, her şey aynı.
Askerlik, uzak bir sınır kasabası,
Vatan borcu, nöbetler, siperler.
Memleket hasreti, yıldızlara bakmak.
Şimdi düşünüyorum, kime ne faydası?
Boşa geçen o koca zamanlar.
Evlilik, yuva kurma telaşı,
Çocuklar, sorumluluklar, geçim derdi.
Hayat işte, böyle akıp gider.
Şimdi aynada kırışıklıklara bakıyorum,
Geçmişin izleri yüzüme kazınmış.
Pişmanlıklar, keşkeler, yarım kalmış hayaller.
Ama yine de yaşamaya değer belki,
Güneş her sabah yeniden doğuyor.
Belki de en güzel günler henüz yaşanmadı.