Yitik Yörüngeler

Bir gezegen düşün, yalnızlığa itilmiş,
Uzaklarda kayıp, kaderine terkedilmiş.
Ne güneşi ısıtır onu, ne de bir el uzanır,
Karanlıkta döner, umutsuz, çaresiz kalır.
Yıllardır süren bir sürgün, bitmeyen bir gece,
Yıldızlar bile ona sırtını dönünce,
Yüreği buz tutar, sonsuzluğa gömülür.
Bir zamanlar parıldayan, şimdi solgun bir anı,
Evrenin unutulmuş bir köşesinde, feryadı.
Kimse duymaz artık o sessiz çığlığını,
Yitik bir yörüngede, kaybolmuş bütün ışığı.
Belki bir gün döner, belki bir mucize olur,
Ama şimdilik yalnız, kimsesiz, umutsuz durur,
Kaderine razı, sessizce bekleyerek ölümü.
Veda busesi yok, son bir söz de söylemez,
Yapayalnız gider, izi bile kalmaz.
Bir daha asla hatırlanmaz, unutulur gider,
Yitik yörüngesinde, bir gezegen daha ölür.