Kimseler anlamaz
Gözlerim yalan söyler
Aynalar küflüydü
Kendime ulaşamıyordum
Sesler boğuktu
Kalbim tekliyordu
Yüreğimde bir sızı
Bir boşlukta asılı
Bir anı biriktiriyordum
Ben ki unutmayı severdim
Yalnızlık çökerken şehre
Lambalar yanmıyor
Saatler durmuştu
Rüyalar karışıktı
Bir gölge gibiydim
Kendime yabancı
Ve sonra bir melodi duyulur
Umutsuzluğun içinde
Yeniden doğacak ruhlar
Bir araya gelecekler
Yeniden başlayacağız hayata.
Bir yanıt yazın