Yitik Merhametler

Bir çağ ki vicdanlar sürgünde yaşar,
Yüzlerde maskeler, yürekler taşar,
Nerde o şefkatli, sıcak bakışlar?
Kime dokunsan bir buz dağılaşır,
Sanki ruhlar göçmüş, bedenler başıboş,
İnsanlık bir yangın, köz köz yavaş yavaş.
Gönüller pas tutmuş, sevgi unutulmuş,
Herkes kendi derdiyle yorulmuş,
Bir damla merhamet aranır olmuş,
Kocaman dünyada kimsesiz kalınmış.
Kimse kimsenin halini anlamaz olmuş,
Herkes kendi köşesine çekilmiş,
Bir selam bile çok görülür olmuş,
Eski dostluklar çoktan silinmiş,
Bencilliğin rüzgarı sertçe esiyor,
İnsanlık bu çağda eriyor, çözülüyor,
Yalanlar, riyalar her yanı sarmış.
Nerede o el uzatan, can kulağı olan?
Herkes bir çıkarcı, her şey bir yalan,
Bir tebessüm bile zor gelir olmuş,
Yüzler asık, gönüller harap, talan,
Merhamet bu çağda kayıp, bir ferman.
Yürekler sağır, gözler kör olmuş,
İnsanlık bir sınavdan geçiyor, zorlu,
Nerde o sevgi dolu, şefkatli el?
Bir umut ışığı aranır olmuş,
Belki bir gün yeniden doğar merhamet,
Yeniden yeşerir sevgi, muhabbet.