Yitik Merhamet

Sabah sisle doğuyor
Umut yavaşça kayboluyor
İçimde bir hüzün büyüyor
Şehirde yankılanan acı sesler
Her köşe başında yitirilmiş düşler
Gözlerde bitkinlik, kalplerde sızı
Herkes kendi derdine dönmüş yüzü
Kimse kimseye el uzatmaz olmuş
Merhamet çoktan unutulmuş
Yaralı kuşlar yuvasız kalmış
Çiçekler açmadan boynu bükülmüş
İnsanlık vicdanını yitirmiş sanki
Kara bir leke çalınmış dünyaya belli
Nereye gitsek aynı karanlık yüzler
Umutsuzluk sardı bütün evler
Vicdanımız kan ağlıyor
İnsanlık nereye gidiyor
Bu gidiş hiç iyi değil
Merhamet yeniden yeşermeli