Hangi sessizlik bir çığlık gibi yükseliyorsa
gönlümün karanlık dehlizlerinde bu gece
umutlar sönüp bitmiştir orada artık
yalnızlığın soğuk nefesi vurur yüzüme
Teknolojinin sunduğu bu sanal dünya
gerçekliği unuttururken benliğime
fısıldıyorum insan olduğumu
ve paramparça oluyor içimin en derin yanı
Bu şehir terk edildi diyorlar
hayaller yıkıldı bir anda
Kimsesizlik kol geziyormuş şimdi
gözyaşları arasında ve anılarda
kederin gölgesi düşmüş her yere
ve pişmanlıklar yankılanıyormuş
Yalan ve riya tüccarları
altın devrini yaşarlarken
artıyormuş bir yandan da
çaresizlik, yalnızlık
Sahte gülüşler, yapmacık sevgiler
birbirini kovalayıp dururken
nasıl bilmişse pek bilinmiyor
yaygınmış şimdilerde sahte mutluluk
Hülyaların sayısı bilinmiyor
azalıp duruyormuş gerçekler
ve artık bunların hiçbiri
önemli bile sayılmıyormuş şimdi
Bu şehir yitip gitti diyorlar
güneş doğmaz artık buraya
Bir yanıt yazın