Yılgın Yemin

Ben böyle susup kalmamalıydım, kördüğüm dilim,
Bir fısıltı koparmalıydım benliğimden derin.
Hafifser düşünceler, uysal umutlar avutur ancak,
Ben zaten hesapsızca inanmaktan yorgundum!
Fısılda! Kime, peki? Hani gönül ehli, sırdaş?
Herkes kendi derdinde, sağır dünya, sessiz çığlıklar;
Feryadımı boğmak yerine, bir tohum gibi ektim,
Yeşersin diye geleceğe, sitemimden uzak.
Umut denizini fırtınalar saracakken,
Kıyıda bir damla sabırla bekledim.
Yoktur kederimden bu geniş alemde bir nişan;
Sızlar ruhumdaki hicran yine de usulca.
Sular gibi coşkun ruhum duruldu.
Şimdi sessiz bir ağıtla, sükûneti dinledim.